Άκουγα προχθες το βράδυ από την τηλεόραση τον Πρωθυπουργό να μιλάει στη Βουλή για αναδιανομή, για νεοφιλελεύθερους αντιπάλους, για κοινωνική δικαιοσύνη και να κηρύσσει ότι πρέπει όλοι να έχουν πάνω-κάτω την ίδια ζωή, αυτό που θεωρεί ο ίδιος αξιοπρεπή τρόπο διαβίωσης. Έκανε έκκληση στους αγρότες να ξεχάσουν αυτά που τους έλεγε όταν ήταν στην αντιπολίτευση και ανέβαινε στα τρακτέρ υπερασπίζοντας ό,τι κι αν διεκδικούσαν και να συζητήσουν με την κυβέρνηση. Και κατηγόρησε την αντιπολίτευση επειδή δεν έκανε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για να μην οδηγηθούμε εδώ που οδηγηθήκαμε, αλλά και επειδή τώρα που θέλει αυτός να κάνει τις μεταρρυθμίσεις, η αντιπολίτευση δε βάζει ένα χεράκι. “Κάποιοι αρνούνται τον διάλογο με τον Πρωθυπουργό ” είπε αναφερόμενος στον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο.
Ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε να το παίξει τεχνοκράτης – και η αλήθεια είναι ότι, με τα μέτρα της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, κάτι κατάφερε, κι ας είχε πολλά δραματουργικά κενά το έργο. Πιο τερατώδες απ’ όσα ακούστηκαν, ήταν η συντηρητικότατη θέση του Πρωθυπουργού ότι η σύνταξη είναι το μέσο ώστε οι νέοι της “πυρηνικής οικογένειας” όπως είπε, να ζουν από τους συνταξιούχους παππούδες τους (ίσως και από τους συνταξιούχους γονείς τους) και όχι το αντίθετο.- και η προσπάθεια να υποκρυβεί η πραγματικότητα, ότι το Συνταξιοδοτικό Κατρούγκαλου, στο όνομα της αναδιανομής, είναι ο υποβιβασμός της σύνταξης σε ελεημοσύνη.
Ο Αλέξης Τσίπρας, χθες, ήταν ένας άνθρωπος χωρίς μνήμη. Δεν του χρειάζεται πλέον να θυμόμαστε όσα έλεγε. Χρειάζεται απλώς μια νίκη ακόμα, με τη συναίνεση της αντιπολίτευσης, για να μπορεί μετά να τη βρίζει με όλη του την άνεση στις κομματικές φιέστες και στην κομματική προπαγάνδα. Ο ίδιος μπορεί να έχει ζόρια σήμερα με τα ψέμματα που έλεγε. Αλλά τα ψέματα αυτά δεν τα ξεχνά η κοινωνία.
