ΣΥΡΙΖΑ: ΒΑΔΙΖΟΝΤΑΣ ΧΩΡΙΣ ΠΥΞΙΔΑ

Επτά μήνες από τις Βουλευτικές Εκλογές η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να ασκήσει μια συγκροτημένη, σοβαρή, στοχευμένη, πειστική αντιπολίτευση προς την Κυβέρνηση είναι φανερή. Το ίδιο και το Στρατηγικό, ιδεολογικό, πολιτικό, προγραμματικό κενό που έχει, αλλά και η αμηχανία του. Επτά μήνες μετά, τέσσερις μήνες από το Συνέδριό του εμφανίζει αδυναμία προσαρμογής στις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί.

Είναι ο στρουθοκαμηλισμός για την διερεύνηση των αιτιών που οδήγησαν σε τέσσερις βαρύτατες ήττες και επομένως η χάραξη μίας νέας πορείας. Είναι η απουσία απουσία αντιπολιτευτικής ατζέντας. Είναι η τάση επιστροφής στο παρελθόν στην εποχή των συνιστωσών και των Κινημάτων και η επιμονή σε μειοψηφικές θέσεις σε κεντρικά προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας ( σχέσεις με Η.Π.Α, στάση απέναντι στην βία των μπαχαλάκηδων, υποστήριξη του Π.Παυλόπουλου για Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.ά) Είναι όλα αυτά, είναι όμως και η μη αίσθηση της πραγματικότητας, η απόσπαση από την αληθινή ζωή και η αέναη κίνηση στον κόσμο των ψευδαισθήσεων.

Ακούς στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και διαπιστώνεις ότι φέρονται περίπου ως νικητές των Εκλογικών αναμετρήσεων ενώ έφαγαν 9.5 μονάδες στις Ευρωεκλογές και 8.5 μονάδες στις Εθνικές. Τι εικόνα να σχηματίζει επομένως η Ελληνική κοινωνία; Τι να πιστέψει από την πρόταση για αντιδεξιό μέτωπο όταν ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβέρνησε αρμονικά με τους ΑΝΕΛ και τμήμα της Ν.Δ; Τι άποψη να διαμορφώσει κάποιος όταν ακούει τους ιδρυτές της Μόριας και τους εκπροσώπους μίας Ειδομένης να ασκούν κριτική στην Κυβέρνηση για την συνέχιση της λειτουργίας της Μόριας και ενώ έχει εξαγγελθεί η μετακίνηση μεταναστών στην ενδοχώρα;

Δεν είναι όμως γενικά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι το ίδιο το πάλαι ποτέ ισχυρό χαρτί του, ο Αλέξης Τσίπρας που δείχνει να μην έχει την δυνατότητα να αλλάξει ρότα και να βαδίσει σε νέους δρόμους κατανοώντας ότι η δεκαετία της κρίσης και η πενταετία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έκαναν την Ελληνική κοινωνία να παίρνει στα σοβαρά όσους πείθουν ότι διαθέτουν σχέδιο για το μέλλον, ότι ξέρουν τι θέλουν, ξέρουν προς τα που βαδίζουν. Προεκλογικά περιγραφόταν η Ν.Δ ως Κόμμα ακροδεξιό και νεοφιλελεύθερο ταυτόχρονα, ως κόμμα που αν κερδίσει τις εκλογές θα μειώσει μισθούς και συντάξεις.Τώρα όλα αυτά πέφτουν στο κεφάλι τους , αφού μειώθηκαν έστω λίγο ο ΕΝΦΙΑ, οι εισφορές και φόροι. Πρόσφατα περιγραφόταν η προσπάθεια ανακαταλήψεων ως απόδειξη αυταρχικού Κράτους που οικοδομείται; Ποιος να πειστεί αλήθεια; Στην συνέχεια περιγραφόταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως αδύναμος να χειριστεί την Τούρκικη επιθετικότητα και ότι πήγε στις Η.Π.Α περίπου ως τουρίστας , για να δούμε στη συνέχεια τον μισό πλανήτη να τάσσεται έστω φραστικά υπέρ του δίκιου της χώρας μας.

Αντιφάσεις, συνεχείς διαψεύσεις, αντιπολίτευση τραβηγμένη από τα μαλλιά. Έτσι δεν πείθεις όμως κανένα. Όπως και όταν ο Α.Τσίπρας βλέπει φθορά της Κυβέρνησης και ότι η « η κοινωνική πλειοψηφία βρίσκεται σε κατάσταση άμυνας και διωγμού»!

Αμετανόητοι  αδύναμοι και μοιραίοι δεν μπορούν να δουν την αλήθεια και μοιάζουν να χτυπάνε γροθιά στο μαχαίρι με ότι σημαίνει αυτό. Επιμένουν σε βαρύγδουπες διαπιστώσεις σαν αυτές του π. Πρωθυπουργού που αναφέραμε αν και οι δημοσκοπήσεις τους διαψεύδουν σκληρά. Τι δείχνουν αυτές; Ότι η κοινωνική πλειοψηφία επικροτεί την συνολική Κυβερνητική Πολιτική, αλλά και όλες τις επιμέρους Πολιτικές της Κυβέρνησης με εξαίρεση αυτήν για το Μεταναστευτικό- Προσφυγικό. Ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης απολαμβάνει υψηλότατης δημοφιλίας της τάξης του 60%-65%. Ότι προηγείται στην καταλληλότητα για Πρωθυπουργός είκοσι με εικοσιπέντε μονάδες. Ότι η Ν.Δ προγείται του ΣΥΡΙΖΑ από 13% καιπάνω. Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε αποσυσπείρωση αν και γίνεται υποτίθεται ολόκληρη εκστρατεία ανοιγμάτων και νέων εγγραφών.

Δεν είναι καλά αυτά τα αποτελέσματα όλων των δημοσκοπήσεων για τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν δείχνουν εύκολη πορεία. Αυτή δε θα δυσκολεύεται στην συνέχεια ακόμα περισσότερο όσο υπάρχει η επιμονή ότι ο ήλιος ανατέλλει από την δύση. Μόνη λύση να αφήσουν τα σχήματα άνευ αντικρύσματος και η συνολική επανατοποθέτηση. Θα τα καταφέρει. Άγνωστο. Μέχρι στιγμή πάντως, κάνει τα πάντα για βαδίσει προς το πλήρες αδιέξοδο και την συρρίκνωση. Αν δε ως λύση βλέπουν οι πιο ευφυείς να « καταπιούν» το Κίνημα Αλλαγής προτείνοντας Κυβέρνηση « Ισπανικού τύπου» ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ, ίσως τους διαφεύγει ότι δεν υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι να αυτοκτονήσουν.Οι δύο στους τρεις ψηφοφόρος του ΚΙΝΑΛ βλέπουν σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις θετικά την πορεία και την παρουσία του Κ.Μητσοτάκη. Λέτε αυτοί να στήριζαν μια τέτοια Κυβέρνηση μετά από εκλογές με απλή αναλογική;

Αααααχ! Ψευδαισθήσεις, ψευδαισθήσεις, ψευδαισθήσεις. Κακή αρρώστια οι ψευδαισθήσεις! 

Προς τι τα άσφαιρα πυρά ;

Προς τι  τα άσφαιρα πυρά ;

Ομολογώ πως υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να κατανοήσω την στάση ή δηλώσεις στελεχών του ΚΙΝΑΛ ούτε από άποψη Πολιτικής ουσίας, ούτε από επικοινωνιακή σκοπιμότητα. Παρακολουθώ για παράδειγμα όλη την συζήτηση για τον νέο Εκλογικό Νόμο.

Είναι φανερό, ότι υπάρχουν δύο αντιλήψεις. Η μία του ΣΥΡΙΖΑ που στηρίζει την άποψη για Απλή Αναλογική. Ο ΣΥΡΙΖΑ την ψήφισε, ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει και την διατήρησή της και μάλιστα όχι για ιδεολογικούς λόγους. Αν ήταν τόσο πολύ προσηλωμένος σ΄αυτή, θα την ψήφιζε από την πρώτη στιγμή που σχημάτισε Κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ τον Ιανουάριο του 2015. Αντίθετα, άφησε τον χρόνο να κυλήσει και τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου πήγε σε αιφνιδιαστικές , πρόωρες εκλογές απλαμβάνοντας το bonus των 50 εδρών. Την Απλή Αναλογική την ψήφισε όταν οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι έχει ανοίξει ο δρόμος για οδυνηρή ήττα μεγάλης έκτασης. Δεν τηρεί επομένως αυτή την στάση από ιδεοληψία. Την τηρεί γιατί θέλει να εμποδίσει τον σχηματισμό Κυβέρνησης μετά τις επόμενες εκλογές ελπίζοντας ότι μπορεί να σχηματιστεί Κυβέρνηση χωρίς το πρώτο Κόμμα αν είναι ξανά η Ν.Δ. Ελπίζει ότι ΚΙΝΑΛ και ΜΕΡΑ 25 και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ θα σχηματίσουν Κυβέρνηση; Μου φαίνεται ψευδαίσθηση, αλλά αυτό ελπίζει.

Η άλλη αντίληψη είναι των Κομμάτων που θέλουν να συνδυάζεται η μέγιστη δυνατή αναλογικότητα με την δυνατότητα σχηματισμού Κυβέρνησης, άρα στηρίζει την άποψη για την ύπαρξη ενός bonus στο πρώτο Κόμμα. Πάνω κάτω αυτή είναι η φιλοσοφία των Εκλογικών Νόμων τα τελευταία 14 χρόνια, με μικρές διαφοροποιήσεις και είναι Νόμοι που ψήφισαν Κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Ο νόμος Σκανδαλίδη για παράδειγμα προέβλεπε 40 έδρες bonus, μετά αυτό έγινε 50. Η τωρινή πρόταση της Ν.Δ είναι για κλιμακωτό bonus, κάτι που είναι βήμα προσέγγισης προς την πρόταση του ΚΙΝΑΛ και bonus πάλι 50 εδρών. Το ΚΙΝΑΛ που προφανώς έχει την ίδια Φιλοσοφία προτείνει 35 έδρες bonus. Θα έλεγα πως δεν είναι και τόση η διαφορά και θα μπορούσε πιθανότατα να βρεθεί κοινή πρόταση. Σε τι λοιπόν διαπιστώσεις σαν αυτή που περιέχεται στην Ανακοίνωση του ΚΙΝΑΛ για την Απλή Αναλογική και αναφέρει « Η Ν.Δ φέρνει αυτή την πρόταση ακολουθώντας πιστά την συντηρητική λογική των πλαστών αυτοδυναμιών, και του τεχνητού δικομματισμού. Λογική που συντηρεί την πόλωση και διχάζει τον λαό μας. Επιχειρεί να επιβάλλει ένα τέτοιο σύστημα για να εκβιάσει και πάλι την ψήφο των πολιτών. Αλλά οδηγεί σε αδύναμες Κυβερνήσεις λαϊκής μειοψηφίας, που αδυνατούν να προχωρήσουν στις αλλαγές που χρειάζεται σήμερα η χώρα και απλά αναπαράγουν τα αδιέξοδα».

Δηλαδή το bonus των 35 ή 40 εδρών είναι δημοκρατικό και μια χαρά και το bonus των 50 εδρών ληστρικό, συντηρητικό και τροφοδότης πλαστών αυτοδυναμιών; Αστειότητες. Κανένας δεν πείθεται από τέτοια επιχειρήματα. Δικαίωμα του κάθε Κόμματος είναι να μην ψηφίζει μια Κυβερνητική πρόταση ή να καταθέτει δική του με επιχειρήαμτα όμως που πρέπει να είναι σοβαρά και αν μη τι άλλο στοιχειωδώς πειστικά. Και εδώ δεν πείθει το ΚΙΝΑΛ ότι εκφράζει μια άλλη φιλοσοφία. Έχει καλώς κακώς την ίδια φιλοσοφία με μικρές διαφοροποιήσεις με αυτήν της Ν.Δ. Θα έλεγα δε, ότι αν ήθελε Ν.Δ και ΚΙΝΑΛ εύκολα θ;α μπορούσαν να καταλήξουν την ίδια πρόταση. Προς τι επομένως τέτοιοι λεονταρισμοί;

Δεν πείθει με τέτοιες φραστικού τύπου ψευτοδιαφοροποιήσεις το ΚΙΝΑΛ για την διαφορετικότητά του, όπως δεν έπεισε κανένα όταν ψήφισε παρόν για την πρόταση Κεραμέως για κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου. Το ίδιο και όταν η κ. Φώφη Γεννηματά αναφέρει σε πρόσφατη συνέντευξή της ότι « ο κ. Μητσοτάκης πρέπει να πάψει να είναι προβλέψιμα πρόθυμος στα εθνικά θέματα». Τι ακριβώς ήθελε να πει; Ότι υπάρχουν πρόθυμοι και ατίθασοι; Γιατί να χρησιμοποιήσει χαρακτηρισμούς που θυμίζουν διχαστικούς χαρακτηρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ πριν ο ίδιος ψηφίσει Μνημόνιο για όλους τους άλλους;

Δεν κερδίζει έτσι το ΚΙΝΑΛ. Υπάρχει ένα ευρύ πεδίο θεμάτων που επηρεάζουν την πορεία της χώρας και την ζωή των πολιτών που θα μπορούσε να ασκήσει σκληρή πριν όμως Προγραμματική Αντιπολίτευση από μεταρρυθμιστική οπτική. Προς τι λοιπόν τα άσφαιρα πυρά ή οι επιθέσεις που δεν πείθουν κανένα;

ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η όλη κατάσταση με το ποιος θα προταθεί για Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε ξεχειλώσει. Επί μήνες ονόματα επί ονομάτων έπεφταν στο τραπέζι, γράφονταν σε συνεχή ρεπορτάζ, σχολιάζονταν σε τηλεοπτικά πάνελ. Πολιτικοί διέδιδαν ονόματα, ενώ η λίστα όλο και αύξανε. Παράλληλα, ο καθένας περιέγραφε και κάποια χαρακτηριστικά που θα πρέπει να πληρεί ο νέος Πρόεδρος. « Να ξέρει από γεωστρατηγική», « να έχει διεθνείς διασυνδέσεις», « Να είναι Πολιτικός» και άλλα πολλά. Πολλοί βέβαια ξεχνούσαν ότι ο Πρόεδρος έχει συγκεκριμένες αρμοδιότητες και ότι πολλά από αυτά που απέδιδαν στις δυνατότητες του Προέδρου, πολύ απλά είναι και θα είναι ευθύνη της Κυβέρνησης, της οποιαδήποτε Κυβέρνησης.

Τον χορό τον έσυρε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Α. Τσίπρας που έκαναν τα πάντα για να αποδείξουν τους δεσμούς αίματος που τους συνέδεσαν με τον απερχόμενο Πρόεδρο. Πριν πολλούς μήνες ξεκίνησε την προσπάθεια να μας δείξει πως σαν τον Π. Παυλόπουλο κανείς, πως είναι δήθεν ανήθικο να μην ξαναπροταθεί, πως δεν είναι θεσμικά πρέπον( sic!) να μην τον υποστηρίξει ο Κ. Μητσοτάκης! Το γιατί κράτησε αυτή την στάση μόνο ο ίδιος ο Α. Τσίπρας το γνωρίζει. Ίσως πίστευε ότι θα δημιουργήσει πρόβλημα στην Ν.Δ. Ίσως η συνύπαρξη με την ακροδεξιά και με τμήμα της " λαϊκής "Δεξιάς να του δημιούργησαν σύνδρομα. Σε κάθε περίπτωση « ο βήχας και ο έρωτας δεν κρύβονται».

Ωστόσο, τον χορό ακολούθησαν για τα καλά και από την Ν.Δ. Τόσα ονόματα που ακούσαμε και διαβάσαμε δεν δίνονταν από την Κουμουνδούρου.Όλο αυτό το διάστημα δίνονταν ονόματα άλλοτε για λόγους αποπροσανατολισμού, άλλοτε για να καούν και άλλοτε για να μετρηθούν αντιδράσεις. Μόνο που αυτό κράτησε μήνες και το τελευταίο διάστημα φτάσαμε σε όρια πια, σε όρια πραγματικού θεσμικού κατινισμού που δημιουργούσαν προβλήματα στον θεσμό του Προέδρου. Κάθε καθυστέρηση πια θα δημιουργούσε ζημιά και σοβαρή. Οι διαρροές ότι ο Κ. Μητσοτάκης θα δημοσιοποιήσει το όνομα μετά την ψήφιση του Εκλογικού Νόμου δεν είχα καμιά αξία. Τι θα γίνει δηλαδή στην ψήφιση του νέου Εκλογικού Νόμου; Απολύτως τίποτα το μη αναμενόμενο. Όλα είναι σαφή.

Είναι σημαντικό ότι ο Κ. Μητσοτάκης « έπιασε » αυτό το κλίμα, αυτή την παθογένεια και παρέμβηκε αιφνιδιαστικά αποσαφηνίζοντας την πρότασή του. Το έπραξε δε με τρόπο καταλυτικό, υπερβατικό, ανανεωτικό αποδεικνύοντας ότι πράγματι επιδιώκει την συναίνεση, ότι πράγματι ενδιαφέρεται για ένα διαρκές άνοιγμα στον χώρο του Κέντρου μέχρι και σε ζώνες της Κεντροαριστεράς. Πρότεινε μια νέα επιστημόνισσα, μια διακεκριμένη δικαστικό με σαφή προοδευτική πολιτική αντίληψη, μια άξια γυναίκα καταξιωμένη για την δημόσια λειτουργία της, μία πολίτη εκτός των κομματικών τειχών. Καθυστέρησε ο Κ. Μητσοτάκης, αλλά παρουσίασε μία πρόταση που δύσκολα μπορεί ένα σοβαρό κόμμα να αρνηθεί να την ψηφίσει; Με ποιο επιχείρημα θα μπορούσε να το κάνει άλλωστε; Η συγκεκριμένη πρόταση ικανοποιεί όλες τις προϋποθέσεις που ανά διαστήματα ακούγονταν από κόμματα της Αντιπολίτευσης για να στηρίξουν μία πρόταση για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Ας το δούμε και στην πράξη λοιπόν. Ας δούμε την Αικατερίνη Σακελλαροπούλου να εκλέγεται από τον μέγιστο αριθμό Βουλευτών όλων των κομμάτων. Αφού δεν μπορεί να συμβεί σε άλλο θέμα, ας συμβεί για αυτό. Θα είναι καλό για την χώρα, για την Δημοκρατία, για τον θεσμό του Προέδρου. Θα είναι μήνυμα ότι μπορεί να ελπίζουμε για το μέλλον.

ΜΕΙΖΟΝ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΑΣ

Και να που η ζωή φέρνει στην επιφάνεια ως μείζονα θέματα, ζητήματα που επισκιάζονται από τις εξελίξεις στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις και τους κινδύνους που αντιμετωπίζουμε ως χώρα, την ψήφιση του νέου Εκλογικού Νόμου, την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας κ.ά. Πρόκειται για δύο θέματα που άπτονται της ίδιας της Δημοκρατίας και προκύπτει ως μεγίστη αναγκαιότητα να δοθεί λύση και στα δύο.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Θέμα πρώτο: Το απόστημα της ανομίας, των καταλήψεων από  λειτουργούν από κύκλους που συντονίζονται – απ΄ότι φαίνεται-  σε κάποια κορυφή από δυνάμεις έμπειρες, επικίνδυνες και που έχουν σημεία επαφής ακόμα και με απομεινάρια τέως ή εκκολαπτόμενων νέων τρομοκρατικών ομάδων πρέπει να λυθεί. Το απόστημα πρέπει να σπάσει μέχρι τέλους. Φαντάζομαι ότι όσοι είχαν απορίες ή πραγματικές ευαισθησίες από παρεμβάσεις της Αστυνομίας λόγω καταγγελιών ή λίγων φωτο που η υπερέκθεσή τους δημιουργούσαν περίπου η εικόνα ότι όπου πάς μπορεί να φας ξύλο από την Αστυνομία σε μια χώρα που αστυνομοκρατείται, κατάλαβαν. Χρειαζόταν μία εκκένωση κατάληψης με κάμερες. Τι είδαμε; Νομίζω – αν βλέπω καλά- ότι δεν υπήρχε κανένα δείγμα αστυνομικής αυθαιρεσίας, ενώ αντίθετα όσοι είχαν την ευθύνη της υπεράσπισής της πέταγαν μπογιές, τούβλα, οικοδομικά υλικά, καναπέδες από το μπαλκόνι στα κεφάλια των αστυνομικών δυνάμεων. Είδαμε ζωντανά εγκληματικές ενέργειες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε απώλειες ζωών. Μάθαμε ότι υπήρχε και συντονιστής καταλήψεων που είχε επαφές και είχε συλληφθεί παλιότερα για τρομοκρατική δράση. Μάθαμε ότι οκτώ αστυνομικοί πήγαν στο Νοσοκομείο. Δεν μάθαμε για την ύπαρξη καμίας έστω κατ΄επίφασης ιδεολογικής αντίληψης για αυτήν την δράση.

Νιώθω ότι πολλοί ανυποψίαστοι ή ευαίσθητοι για τα ανθρώπινα δικαιώματα κατάλαβαν τι παίζεται. Αν δε ολοκληρωθεί κάποια στιγμή όλο το παζλ των καταλήψεων , θεωρώ ότι θα αποκαλυφτεί όλη η πραγματικότητα για την « αθώα» και ίσως « καλοπροαίρετη» δραστηριότητα αυτών των « παιδιών». Ας το πούμε πιο απλά. Δεν μπορεί να υπάρχει ασφαλής Δημοκρατία όσο υπάρχει αυτή η δραστηριότητα. Ζήσαμε τον κίνδυνο όταν κάποιοι έκαψαν την Αθήνα, όταν έκαψαν μπροστά στα μάτια « αγανακτισμένων » ανθρώπους στην MARFIN. Ευτυχώς η πλειοψηφία της κοινωνίας στηρίζει την επίλυση του προβλήματος μέχρι τέλους. Δυστυχώς υπάρχουν δυνάμεις που αυτοκαλούνται και ως προοδευτικές που αρέσκονται να εξωραΐζουν αυτές τις ενέργειες. Πως και δεν είπε αλήθεια τίποτα για αυτά που είδαμε ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ επί δύο βδομάδες έβγαζε δύο ανακοινώσεις την μέρα για όσα συνέβησαν ή δεν συνέβησαν στο σπίτι του γνωστού πια σκηνοθέτη; Πως και δεν εκφράστηκε μια συμπαράσταση στους εργαζόμενους που βρέθηκαν Νοσοκομείο ; Πως και γνωστή εφημερίδα είδε στο βίντεο « χολυγουντιανή παραγωγή»; Θα προτιμούσε μάλλον να μην υπάρχει βίντεο για να γράψει γνωστές ανοησίες περί αστυνομοκρατίας. Αυτά γιατί όλοι πρέπει να καταλαβαίνουν τον ρόλο όλων.

Ωστόσο, υπάρχει ένα πρόβλημα. Δεν μπορεί να γίνονται εκκενώσεις κτιρίων, να συλλαμβάνονται άνθρωποι που αποδεδειγμένα έκαναν δολοφονικές ενέργειες, να οδηγούνται σε δικαστήρια για ... πλημμελήματα(!) και η δίκη ασφαλώς να αναβάλλεται για να γίνει κάποτε. Φοβάμαι πως αν αυτό το πρόβλημα δεν αντιμετωπιστεί κάθετα, ότι η προσπάθεια που γίνεται θα αγγίξει όρια. Ας λυθεί επομένως και ας σπάσει το απόστημα.

Θέμα δεύτερο: Η Προανακριτική για το θεάρεστο έργο του κ. Παπαγγελόπουλου συνέχισε το έργο της και η κ. Ράικου περιέγραψε την δράση ενός παρακράτους που αν ισχύει ακόμα και εν μέρει υπονόμευε και υπονομεύει την Δικαιοσύνη, την Διάκριση των Εξουσιών, την ίδια την λειτουργία της Δημοκρατίας. Περιέγραψε πιέσεις, κατασκευή ενόχων, συμμετοχή δικαστικών και δημοσιογράφων στον όλο σχεδιασμό. Μίλησε και βρώμισε η χώρα, δημιούργησε ρίγη για όσα γίνονταν σύμφωνα με τα λεγόμενα μίας κορυφαίας δικαστικού και όχι κάποιου ενοχοποιημένου Πολιτικού από τους δέκα που στήθηκαν με τουλάχιστον πολιτική ευθύνη του τέως Πρωθυπουργού και μίας Κοινοβουλευτικής Ομάδας που ψήφισε ουσιαστικά αστήρικτα παραπομπή τους. Περιέγραψε σκοτεινούς διαδρόμους συνεννοήσεων, στοχοποίηση Πολιτικών και Επιχειρηματιών όπως του Προέδρου του ACTION 24 άνευ λόγου και αιτίας , επειδή αυτόκλητα  « έθιξε» κάποια δημοσιογράφος στοιχεία που ποτέ  δεν βρέθηκαν.

Πρόκειται για μια κατάθεση και για ένα σύνολο καταγγελιών που αν προστεθούν στις καταγγελίες του κ. Αγγελή δημιουργούν μια εικόνα  Δικαιοσύνης που στην κορυφή της θέλει κάθαρση, διαφορετικά υπάρχει πρόβλημα πια αξιοπιστίας, σοβαρότητας. Πρόκειται γα ένα σύνολο καταγγελιών που αν επαληθευτούν παραπέμπουν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, κατευθυνόμενη κατασκευή ενόχων ή και αθώων, καταστάσεις που πλήττουν  την Δημοκρατία.

Γι αυτό και οφείλει η Προανακριτική να φτάσει μέχρι τέλους, να σπάσει το απόστημα, να αποκαλύψει όλη την αλήθεια. Καμία ολιγωρία, καμία επιφανειακή προσέγγιση και εύκολη απόφαση που μπορεί να αφήνει να εννοείται ότι μπορεί να υπάρχει και υπεκφυγή να μπει το μαχαίρι στο κόκκαλο δεν συγχωρείται. Θα πρόκειται για επίδειξη αδυναμίας υπεράσπισης του Κράτους Δικαίου και της Δημοκρατίας    

Ας το πούμε συνολικά και καθαρά: Τα όσα αντιμετωπίζει η χώρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να λειτουργήσουν ως « άλλοθι» για να ξεχνάμε ότι είναι μείζον μέσα στην δύσκολη συγκυρία που διανύουμε η εκκαθάριση από αποστήματα επικίνδυνα για την Δημοκρατία μας. 

ΣΥΡΙΖΑ: ΕΚΘΕΤΕΙ ΚΑΙ ΕΚΤΙΘΕΤΑΙ

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχει σκαλώσει τόσο πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ  με την επανεκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου στην θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Τα στελέχη του τα δίνουν όλα στα πάνελ για να αποδείξουν ότι σαν κι αυτόν κανείς! Το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ βγάζει υποστηρικτικά κατά ριπάς ανακοινώσεις που κατηγορούν όσους δεν συμφωνούν μαζί τους ως υπεύθυνους μιας πολιτικής πασαρέλας ή ως πρωταγωνιστές χτυπήματος του θεσμού του Προέδρου! Μόνο για την κ. Θάνου φώναξαν έτσι και πάλι όχι τόσο.

Προφανώς η στάση αυτή δεν οφείλεται σε κρίση πολιτικής σκιζοφρένειας λόγω της θλίψης από την βαριά ήττα του Ιουλίου. Προφανώς επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως δύναμη θεσμικής ευθύνης, γιατί και ως Αντιπολίτευση και ως Κυβέρνηση τα ποδοπάτησε όλα, από τις Ανεξάρτητες Αρχές μέχρι την δημιουργία κλίματος πίεσης των Εταιρειών Δημοσκοπήσεων και από την λειτουργία της Βουλής μέχρι την ποινικοποίηση της ελευθεροτυπίας και το κυνήγι Καναλιών για να μονοπωλήσουν την ενημέρωση. Άλλωστε δεν ξεχνιέται ότι για να ξεκινήσουν  την Κυβερνητική θητεία τους ευτέλισαν την διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας για να ρίξουν μια Κυβέρνηση που έκλεινε την διαπραγμάτευση για το 2^ο Μνημόνιο και να έρθουν και να μας χρεώσουν για δεκαετίες. Δεν έμειναν όμως σ΄αυτό. Για να το πετύχουν εμφάνισαν ως πιθανούς εξαγοράσιμους όσους μπορεί να ψήφιζαν την πρόταση για τον Σταύρο Δήμα. Αναφερόμαστε δηλαδή σε μια αντιθεσμική αλλά και ανήθικη τακτική, οπότε το να εμφανίζονται ως θεσμικά υπεύθυνοι σήμερα, μοιάζει σαν ο Αλ Καπόνε να εμφανιζόταν σαν ο Ρομπέν των Δασών της εποχής του.

Γιατί ακολουθεί επομένως αυτή την τακτική που τον εκθέτει, αλλά και εκθέτει και τον Π. Παυλόπουλο αφού τον εμφανίζει ως « δικό του», ως τμήμα του συστήματος εξουσίας των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ; Αν πιστεύουν ότι έτσι θα δημιουργήσουν ρήγματα στην Ν.Δ, αυταπατώνται. Δεν δημιουργούνται ρήγματα σε ένα κόμμα που πέτυχε σε τρεις μήνες τέσσερις εκλογικές νίκες, που κυβερνάει μόλις έξι μήνες και απολαμβάνει μιας μοναδικής κοινωνικής στήριξης. Άλλωστε δεν νομίζω ότι υπάρχει και τέτοιο ρεύμα μέσα στην Ν.Δ. Αντίθετα ρήγματα μπορεί να δημιουργηθούν μόνο στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίζεται – αν και κόμμα μιας υποτιθέμενης ριζοσπαστικής Αριστεράς- να αντιτίθεται σε κάτι που σχεδόν πάντα εφαρμόστηκε στην Αντιπολίτευση: Να προτείνεται ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας κάποια προσωπικότητα όχι από τον στενά κομματικό χώρο του κυβερνώντος κόμματος, αλλά από τον « άλλο» χώρο του Πολιτικού Συστήματος. Ας θυμηθούμε την εκλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Κωστή Στεφανόπουλου ή του Κάρολου Παπούλια και με ποιου πρόταση έγινε αυτή. Ο ΣΥΡΙΖΑ μας πάει πολιτικά και θεσμικά πίσω. Δεν τολμάει να πει ότι και το ΚΙΝΑΛ, ενώ αυτοπαρουσιάζεται ως κόμμα που μετεξελίσσεται σε Κεντροαριστερό, σε ευρύτερη Προοδευτική Παράταξη. Αντίθετα δείχνει να παθαίνει αλλεργία απέναντι σε πιθανές προτάσεις όπως για την Μαρία Δαμανάκη ή την Άννα Διαμαντοπούλου!

Όλα τα άλλα που λέγονται και γράφονται είναι μάλλον γραφικά. Λένε, ο Πρόεδρος πρέπει να ξέρει τι είναι υφαλοκρηπίδα, να ξέρει καλά τα γεωστρατηγικά και άλλα πολλά. Ασφαλώς και πρέπει να ξέρει, αλλά μην τα εμφανίζουν σαν να αναζητείται ο Πρόεδρος που θα τετραγωνήσει τον κύκλο. Υπάρχουν δεκάδες άνθρωποι στην Ελλάδα που γνωρίζουν από αυτές τις υποθέσεις. Νομίζω πως αυτό που ενοχλεί τον Τσίπρα είναι άλλο, πέρα από το πιθανό πραγματικό δέσιμο που μπορεί να νιώθει για τον Π. Παυλόπουλο. Τον ενοχλεί η παντοδυναμία του Κ. Μητσοτάκη, ότι έχει την ευχέρεια να προτείνει όποιον θέλει χωρίς να κινδυνεύει από τυχοδιωκτισμούς σαν του 2014. Τον ενοχλεί ότι με την Αλλαγή του Συντάγματος, την αλλαγή του εκλογικού Νόμου και την εκλογή του Προέδρου δημιουργείται μια νέα πολιτική αρχιτεκτονική μέσα στην οποία νιώθει να ασφυκτιά, να μειώνεται ο ρόλος του, να μην έχει επιλογές αντίδρασης. Αυτό όμως δεν αλλάζει πια. Η ήττα θα συνειδητοποιηθεί από τα στελέχη από όλες τις απόψεις και μέχρι τέλους.

Από την άλλη ο Κ. Μητσοτάκης έχει την ελευθερία τς επιλογής χωρίς πολιτικούς καταναγκασμούς. Σε τελευταία ανάλυση θα προτείνει και θα κριθεί.  Καλό θα ήταν να κάνει μια υπέρβαση, μια επιλογή που να σηματοδοτεί μια νέα εποχή, μακριά από την πολιτική μιζέρια της κρίσης που να ενώνει ευρύτερες δυνάμεις και ο ΣΥΡΙΖΑ ας καταλήξει ως τι θέλει να καταγραφεί και αν θέλει γα άλλη μια φορά να αυτοπαγιδευτεί. Δικό του είναι το παιχνίδι, δικές του οι ευθύνες. Είναι δε γνωστό από προηγούμενους Προέδρους ότι η ικανότητα άσκησης  των καθηκόντων του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν είναι ευθέως ανάλογη του αριθμού ψήφων εκλογής.