Τι θα γινόταν δηλαδή παραπάνω αν έπαιρναν όλη την εξουσία;

                           

 Δεν είναι τελικά μόνο θέμα του DNA του ΣΥΡΙΖΑ η αδυναμία του να ξεπεράσει τα ιδεολογικά- πολιτικά όριά του και  να ασκήσει σοβαρή, τεκμηριωμένη, πειστική αντιπολίτευση. Αυτό φάνηκε καθαρά στην περίπτωση του τρόπου χειρισμού των  εκατομ. ευρώ για την καμπάνια για τον κορονοιό. Το αίτημα που διατύπωσε στην αρχή να γίνει γνωστή η κατανομή των ποσών που πήρε κάθε Μέσο Ενημέρωσης ήταν εύλογο, σωστό, κατανοητό. Όσο μάλιστα η λίστα αυτή δεν δινόταν, τόσο αυτό το αίτημα κέρδιζε διακομματικό έδαφος, αποκτούσε υποστηρικτές από όλο το πολιτικό φάσμα και η Κυβέρνηση φαινόταν σαν να κρύβει κάτι. Πάντα ένα αίτημα για διαφάνεια κερδίζει. Εκεί λοιπόν που εξέφραζε ένα εύλογο αίτημα, έβγαλε στον αέρα το σποτ που πλάσαρε την γνωστή ολοκληρωτική αντίληψη « όλοι οι δημοσιογράφοι τα πιάνουν», προσέβαλε τους πάντες και ακόμα τα ακούει. Δεν ήταν τυχαίο, δεν ήταν κάποιο λάθος. Δεν ήταν πολιτική ηλιθιότητα όπως έγραψαν δημοσιογράφοι που προσπάθησαν να διερευνήσουν τα αίτια αυτής της αυτοκτονικής πρωτοβουλίας.

Σύμφωνα με την βαθύτερη αντίληψη στον ΣΥΡΙΖΑ , « όσοι δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας » , όσοι δημοσιογράφοι δεν μας χαιδεύουν ή έστω δεν ασκούν σκληρή κριτική στην Κυβέρνηση είναι  το λιγότερο ύποπτοι για χρηματισμό. Πρόκειται για αντίληψη που έχουν όλοι οι δεξιοί και αριστεροί λαϊκιστές διεθνώς, από τον Τραμπ μέχρι τον Τσίπρα. Αν δε στον αριστερό λαϊκισμό προσθέσεις και μερικά στοιχεία σταλινισμού, τότε το παζλ του ολοκληρωτισμού συμπληρώνεται. Το έργο άλλωστε το είδαμε και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους ΑΝΕΛ κυβερνούσαν χωρίς κανένας original αριστερός να ενοχλείται, όταν είδαμε όλη την προσπάθεια ελέγχου των Μ.Μ.Ε, τον αντισυνταγματικό Νόμο Παπά για τα Κανάλια, το κλείσιμο του MEGA, την εξοντωτική πολεμική κατά του ΣΚΑΙ και δημοσιογράφων του, την δημόσια στοχοποίηση ανθρώπων του Τύπου. Η αντιδημοκρατικότητα δεν κρυβόταν και η υποκρισία ξεχείλιζε. Ας σκεφτούμε ότι την ίδια ώρα που « πυροβολούσαν » δημοσιογράφους του τότε Ομίλου Λαμπράκη, συναλλάσσονταν για να ορίσουν Διευθυντή σε εφημερίδα του Ομίλου και ο Α.Τσίπρας συναντιόταν τέσσερις φορές με τον Ψυχάρη.

Είναι δύσκολη η υπέρβαση αυτών των χαρακτηριστικών από τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί έχουν ιδεολογικό βάθος και αυτό καμία βιτρίνα τέως πασοκογενών στελεχών δεν μπορεί να αλλάξει. Ωστόσο, ας μην διαφεύγει ότι οι δυσκολίες υπέρβασης οφείλεται και στους σκελετούς που πρόλαβαν και γέμισαν τις ντουλάπες ως κυβερνώντες. Γι αυτό και δεν έχουν κάνει καμιά αυτοκριτική αποτίμηση των χρόνων που κυβέρνησαν τον τόπο και παρ΄όλο το πολυσέλιδο κείμενο που παρουσίασαν τρεις « σοφοί», δεν έχουν τολμήσει να θίξουν θέματα περιεχομένου, ύφους, αντίληψης, ήθους που χαρακτήρισαν την διακυβέρνηση του τόπου από αυτό το αλλόκοτο αριστεροακροδεξιό κυβερνητικό κυβερνητικό σχήμα.

Ας δούμε κατάματα πόσα σχήματα κατέρρευσαν σε λίγες μέρες. Αρχικά ήταν η γνωστή ιστορία του Δ. Παπαδημούλη για τον όποίο το πρόβλημα δεν είναι ότι είναι πια  κάτοχος αρκετών εκατομμυρίων αν και καταγγέλει σε φόρουμ τις οικονομικές ανισότητες στην Ευρώπη. Καλά να είναι, να βγάλει κι άλλα. Η Αριστερή ιδεολογία αποδείχτηκε σημαντική επένδυση για κάποιον που μάλλον έχει εργαστεί πολύ λίγο στην ζωή του κάπου έξω από τον κομματικό σωλήνα και στην συνέχεια ήταν μόνιμος ευρωβουλευτής. Το θέμα, το πρόβλημα είναι ότι η ευαισθησία για τους μετανάστες αποδεικνύεται ή αυτή η εικόνα εμφανίζεται, ως ένα σχήμα για να γίνουν « μπίζνες» με Μ.Κ.Ο που κι αυτές βγάζουν ουκ ολίγα λόγω ευαισθησίας για τους μετανάστες. Αυτή είναι η υποκρισία, αυτό είναι το πρόβλημα και εδώ είναι που ο ΣΥΡΙΖΑ υφίσταται σημαντική ζημιά σε ένα κυρίαρχο θέμα της ατζέντας του, σε ένα στοιχείο της ηθικής του υπόστασης.

Πάμε όμως και στα πιο βαριά προβλήματα που άπτονται της Δημοκρατίας μας.  Είχαμε δει όλη την αθλιότητα και την χυδαιότητα της παραπομπής των δέκα κορυφαίων Πολιτικών στελεχών, του στησίματος της διαπόμπευσης πολιτικών αντιπάλων. Ακολούθησε η κατάρρευση της μεθόδευσης και η συγκρότηση της Προανακριτικής για τον κ. Παπαγγελόπουλο που συγκροτήθηκε από την νέα σύνθεση του Κοινοβουλίου.Ακούσαμε  κορυφαίους δικαστικούς να καταγγέλουν ένα παρακρατικό, παραδικαστικό κύκλωμα με αρχηγό τον « Ρασπούτιν» και ειδαμε να έρχεται στην επιφάνεια μία  τρομακτική αντιδημοκρατική εικόνα που φοβίζει. Μάθαμε ότι επιχειρηματίες συναντιόντουσαν με δύο Υπουργούς ( Παπαγγελόπουλος, Παπάς ) στο Μέγαρο Μαξίμου λίγο πιο πέρα από το γραφείο του τότε Πρωθυπουργού, για να ..συμβιβαστούν και να προδιαγραφούν αποφάσεις της Δικαιοσύνης! Κατά καιρούς διαβάζαμε για εκβιασμούς για να « δώσουν την Μαρέβα» ή για να « δώσουν τον Βενιζέλο».

Και να, που δεν τα είχαμε μάθει όλα. Σ΄αυτά προστέθηκαν οι αποκαλύψεις των ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΩΝ που μας έκαναν γνωστό, ότι δίπλα στο ένα παρακρατικό, παραδικαστικό κύκλωμα υπήρχε και μεγαλουργούσε και ένα ακόμα με πρωταγωνιστές τον Π. Καμμένο, την σύζυγό του, πρώην και εν ενεργεία αξιωματούχους της ΕΛΑΣ και όχι μόνο, που κανόνιζαν από το ποιος δημοσιογράφος θα πρέπει να παρακολουθηθεί μέχρι πότε θα συλληφθεί κάποιος, που προέβαιναν σε εκβιασμούς. Την υπόθεση μάλιστα γνώριζε ο κ. Α. Τσίπρας, αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να συγκυβερνά με τον κ. Π. Καμμένο!  Δεν έφτανε όμως ούτε κι αυτό. Προστέθηκαν καπάκι οι κασσέτες Μιωνή στην οποία ακούγονται συνομιλίες όπου ο κ. Παπάς δέχεται ότι ο συνάδελφός του Υπουργός κ. Παπαγγελόπουλος είχε δικό του μαγαζί, δική του ατζέντα, από την οποία « κονομούσαν ». Συγγνώμη , αλλά αυτό δεν ήταν Κυβερνητική συνεργασία, ήταν συνασπισμός παρακρατικών ομάδων που αλληλοεκβιάζονταν.  

Το μέγα πρόβλημα που αναδύεται είναι το ποδοπάτημα της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης, των θεσμών που ζήσαμε επί προηγούμενης Κυβέρνησης. Το πρόβλημα είναι ‘οτι προκύπτουν πολλά αποστήματα παντού που θυμίζουν Κολομβία. Ε λοιπόν, πράγματι η Δημοκρατία κινδύνεψε τα προηγούμενα χρόνια και θα κινδυνεύει όσο δεν « μπαίνει το μαχαίρι στο κόκκαλο». Όλα πρέπει να διερευνηθούν, όλοι οι εμπλεκόμενοι να αποκαλυφθούν και να τιμωρηθούν, να γίνει μία γενικευμένη κάθαρση.

Αν ένα ερώτημα θα αιωρείται πάντως είναι: Αλήθεια όλα αυτά τα έκαναν ενώ « δεν είχαν πάρει όλη την εξουσία». Τι θα γινόταν δηλαδή παραπάνω αν την έπαιρναν; Ας δώσει ο καθένας την απάντησή του... 

ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΡΙΖΙΚΑ ΝΕΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ

                                                  

Η τελευταία έρευνα της OPINION POLL δεν έφερε απλά στην επιφάνεια ,μία ΑΚΌΜΑ επιβεβαίωση της συντριπτικής επικράτησης του Κ. Μητσοτάκη έναντι του Αλέξη Τσίπρα στην καταλληλότητα για Πρωθυπουργός ή της Ν.Δ  με τεράστια διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ στην πρόθεση ψήφου. Ασφαλώς το προβάδισμα κατά 37.8% του Κυριάκου Μητσοτάκη  στην καταλληλότητα για Πρωθυπουργός, με το 25.1% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, το 87.2% του ΚΙΝΑΛ (!), το 28.6% του Κ.Κ.Ε, το 50% της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΥΣΗΣ και το 40% του ΜΕΡΑ 25 να επιλέγουν τον σημερινό Πρωθυπουργό, δεν είναι κάτι συνηθισμένο, είναι συντριπτικό. Πολύ περισσότερο όταν μόνο το 6.4% των ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ, το 17.9% του Κ.Κ.Ε και το 0% της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΥΣΗΣ και του ΜΕΡΑ 25 επιλέγουν Α.Τσίπρα! Επίσης το προβάδισμα κατά 23.3% της Ν.Δ στην Πρόθεση ψήφου επί των εγκύρων είναι ασυνήθιστο εύρημα για όσα χρονια πραγματοποιούνται δημοσκοπήσεις στην χώρα.

Ωστόσο, το πραγματικό εύρημα, αυτό που δίνει βάθος και έκταση στην κυριαρχία Μητσοτάκη βρίσκεται αλλού. Σε δεκαέξι ερωτήσεις στις οποίες οι ερωτώμενοι καλέστηκαν να συγκρίνουν τον Πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης σε δεκαέξι χαρακτηριστικά που καθορίζουν ηγετικά χαρακτηριστικά ή έστω προσόντα που πρέπει να έχει ένας Πολιτικός Ηγέτης, ο Κ. Μητσοτάκης κυριαρχεί και στα δεκαέξι, με διαφορές υπέρ του από 23% έως και ...47.7%! Ακόμα και σε χαρακτηριστικά που εμφανίζονταν ως προνομιακό πεδίο του Α. Τσίπρα ( επικοινωνιακός, λαικότητα ) ο Κ. Μητσοτάκης προηγείται κατά 27% και 23% αντίστοιχα! Σε ερωτήσεις για το ποιος από τους δύο μπορεί να αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά δώδεκα διαφορετικούς τομείς Κυβερνητικής Δραστηριότητας, ο Κ. Μητσοτάκης προηγείται καταλυτικά και στους δώδεκα με διαφορές 27.3% έως και 49.8%! Ακόμα και σε τομείς που ο ΣΥΡΙΖΑ επικεντρώνει την κριτική του όπως η Οικονομική κρίση ή η ανεργία ο Κ.Μητσοτάκης προηγείται στις προτιμήσεις κατά 40% και 27.3% αντίστοιχα! Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό, ότι η Πρόταση του Πρωθυπουργού για την αντιμετώπιση της Οικονομικής κρίσης προγείται με 46% έναντι 16% αυτής που παρουσίασε ο Α. Τσίπρας ως πιο ολοκληρωμένο, ρεαλιστικό και αποτελσματικό. Προτιμάται δε από το 19.5% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, το 65.2% του ΚΙΝΑΛ κ.ο.κ.

Πρόκειται για ευρήματα που φέρνουν άλλης τάξης θέματα στην επιφάνεια. Αναφερόμαστε σε μια καθολική Στρατηγική, πολιτική, ιδεολογική κυριαρχία του Κ. Μητσοτάκη που δεν οφείλεται μόνο στην επιτυχή αντιμετώπιση του κινδύνου στον Έβρο και της πανδημίας στην συνέχεια. Άλλωστε ανάμεσα στα πέντε πρώτα κριτήρια- προσόντα που οι ερωτώμενοι θεωρούν ότι πρέπει να διαθέτει ένας Πολιτικός Ηγέτης, η δυνατότητα να ανταποκρίνεται σε δύσκολες καταστάσεις και κρίσεις έρχεται πέμπτο. Προηγούνται το να βάζουν τα συμφέροντα της χώρας πάνω απ΄όλα, η ειλικρίνεια, το να έχουν σχέδιο και αποτελεσματικότητα, η διορατικότητα. Ασφαλώς και η μεγάλες επιτυχίες στον Έβρο και την αντιμετώπιση έχουν διαδραματίσει αποφασιστικό ρόλο στο αποτέλεσμα που βλέπουμε δημοσκοπικά. Ωστόσο δεν οφείλονται μόνο σ΄αυτές , αλλά οικοδομήθηκε σταθερά, σταδιακά σε όλο το διάστημα από τις εθνικές εκλογές μέχρι και σήμερα. Από τον Ιούλιο μέχρι και σήμερα ο Κ. Μητσοτάκης συσσωρεύει πολιτικό κεφάλαιο, πείθει όλο και περισσότερο ότι είναι ειλικρινής, έχει σχέδιο και αποτελεσματικότητα, διαθέτει διορατικότητα. Αντίθετα από την άλλη ο μεν Α. Τσίπρας φαίνεται να ξοδεύει πολιτικό κεφάλαιο και αξιοπιστία και από την άλλη να εντείνεται το πρόβλημα αξιοπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ, η δομική και φυσιογνωμική κρίση που περνάει και φαίνεται να δυσκολεύεται να την απαντήσει.

Αυτές οι δύο εντελώς διαφορετικές καταστάσεις οδηγούν σε πρωτοφανή δημοσκοπικά ευρήματα, ουσιαστικά προαναγγέλλουν και πιο οριστικούς, εμπεδωμένους υπό όρους πολιτικούς συσχετισμούς, ένα νέο πολιτικό σκηνικό. Ας το πούμε πιο απλά. Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντιμετωπίσει με επιτυχία ή με μικρές απώλειες την Οικονομική κρίση και δεν επιτρέψει να παρασυρθεί η Ν.Δ από αυταρέσκεια, εφησυχασμό και αλαζονεία και από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατορθώσει να δείξει ένα ριζικά μεταλλαγμένο πολιτικό στίγμα, τότε  θα δημιουργηθεί μια μακρόχρονη πολιτική κυριαρχία του Πρωθυπουργού και μίας Ν.Δ που θα αλλάζει. Αναφερόμαστε σε μία κατάσταση που θα υπάρχει ένα πραγματικά μεγάλο κόμμα που θα κυβερνά μόνο ή με συμμαχίες, ενα δεύτερο με μεγάλη διαφορά από το πρώτο που θα είναι η Αξιωματική Αντιπολίτευση και κάποια πιο μικρά. Είναι το μοντέλο που έχουμε δει στην Μεγάλη Βρετανία και το έχουν νιώσει καλά οι Εργατικοί επί χρόνια με μόνη παρένθεση την περίοδο Μπλερ ή που βλέπουμε στην Γερμανία στην μετά Σρέντερ εποχή.

Ουσιαστικά αυτό κρίνεται σ΄αυτή την φάση. Ίσως δε ο ΣΥΡΙΖΑ να είχε ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα αν υπήρχε ένα ΚΙΝΑΛ με σαφές στίγμα, μεταρρυθμιστικό λόγο, χωρίς κόμπλεξ συνεργασιών, αν και αυτό φαίνεται πολύ δύσκολο με τις σημερινές συνθήκες. Είναι χρήσιμο να διαβάζουμε ποσοστά στις δημοσκοπήσεις, να βλέπουμε τα τρέχοντα συμπεράσματα. Όταν όμως έχεις δεκάδες έρευνες τον τελευταίο χρόνο, καλό είναι αντί να επαναλαμβάνουμε τα περί εικόνας της στιγμής, να βλέπουμε τις τάσεις που ήδη έχουν δρομολογηθεί.