Τρίτη 18 Αυγούστου 2015

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ;

“Πρώτη Αριστερή Κυβέρνηση στην Ευρώπη” βάφτισε την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ο κ. Τσίπρας, σε άλλο ένα δείγμα αμετροέπειας και ανιστόρητης αφήγησης. Σα να απευθύνεται σε “μαγεμένους”, σε ανθρώπους που δε γνωρίζουν τίποτα από την Ιστορία της χώρας και της Ευρώπης. Αν αποφύγουμε την πρόκληση και δε σημειώσουμε πως άραγε νοείται “αριστερή” κυβέρνηση με έταιρο κόμμα του εθνικολαϊκισμού, με ακραίες δεξιές τοποθετήσεις, δεν μπορούμε να αποφύγουμε μια μικρή απαρίθμηση.
• Η Κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ το ’81 τι ήταν κατά τον Πρωθυπουργό;
• Η πρόσφατη Κυβέρνηση Χριστόφια και ΑΚΕΛ στην Κύπρο, μιας αμιγής δηλαδή Κυβέρνηση κομμουνιστών τι ήταν;
• Η Κυβέρνηση Μιτεράν σοσιαλιστών και κομμουνιστών τι ήταν;
• Η Κυβέρνηση Γκονζάλες στην Ισπανία τι ακριβώς ήταν κατά τον αριστερό κύριο Τσίπρα;
• Μια σειρά Κυβερνήσεις σοσιαλιστών και σοσιαλδημοκρατών σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης που θέσπισαν το πιο ισχυρό παγκόσμια τύπο κοινωνικού κράτους τι ήταν;
• Η Κυβέρνηση του Ούλωφ Πάλμε στη Σουηδία μήπως ήταν κάποια δεξιόστροφη, νεοφιλελεύθερη Κυβέρνηση;
Ασφαλώς ο κ.Τσίπρας δε διακρίνεται για την πολιτική και ιδεολογική κατάρτισή του ή για τις γνώσεις του στην Οικονομία, όσο τουλάχιστον για την προσαρμοστικότητά του και την επικοινωνιακή δεινότητά του. Η προσφυγή όμως σε τέτοιες υπερβολές δε συνδέεται με τα δυνατά ή αδύνατα χαρακτηριστικά του Πρωθυπουργού. Συνδέεται με το δράμα μιας Κυβέρνησης που ξεκίνησε για να αλλάξει την Ευρώπη και τον κόσμο και κατέληξε ως μόνο φτωχό επιχείρημά της να έχει το κάλεσμα πριν απ’όλα στους δικούς της βουλευτές να μην ρίξουν την “πρώτη Αριστερή Κυβέρνηση”. Αναφερόμαστε σε δράμα, γιατί:
• Η πλήρης κατάρρευση της διαπραγματευτικής της τακτικής ισοδυναμεί με συνολική κατάρρευση της Στρατηγικής και της Πολιτικής Πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ, με τα οποία εξελέγη τον Ιανουάριο του 2015. Τίποτα από αυτά που υποσχέθηκε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει μείνει όρθιο. απολύτως τίποτα…
• Γιατί βιώνουμε την πλήρη αποκαθήλωση και μάλιστα σε χρόνο ρεκόρ όλων των μύθων στους οποίους στήριξε το πολιτικό της αφήγημα (σκίσιμο μνημονιων, αλλαγή συσχετισμών στην Ευρώπη, επιβολή μιας “άλλης πρότασης” και τέλους της λιτότητας κ.α.). Όλο μοιάζει με ένα πελώριο ψέμα, με μια ολοκληρωτική παραπλάνηση άκρατης δημαγωγίας και ολοκληρωτικού λαϊκισμού.
• Γιατί ήδη τα στελέχη της -όπως για παράδειγμα ο Αντιπρόεδρός της ο κ. Γ.Δραγασάκης- σαν μετά Χριστόν Προφήτες διαπιστώνουν τώρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε λάθος και στην “πλειοδοσία υποσχέσεων” του περίφημου Προγράμματος της Θεσσαλονίκης και στον υπολογισμό των δυνατοτήτων εξασφάλισης χρηματοδοτικών πόρων από άλλες πλην Ε.Ε. χώρες και στην εκτίμηση ότι το “αντάρτικο” του ΣΥΡΙΖΑ θα “τρομοκρατούσε” τους δανειστές που θα έτρεχαν να υποχωρήσουν άτακτα. Όταν ο υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής αναγνωρίζει αυτά ως λάθη, αναρωτιέται κανείς τι απομένει ως μη λάθος.
• Γιατί ποτέ Κυβέρνηση μέσα σε έξι μήνες δε δημιούργησε τόσο μεγάλη οικονομική ζημιά στη χώρα και τους πολίτες. Ακόμα και αν κάποιος αγνοούσε την επιβάρυνση από τους πέντε μήνες μιας δήθεν διαπραγμάτευσης που ισοδυναμούσε με θεατρική παράσταση, η τυχοδιωκτική απόφαση για το ψευτοδημοψήφισμα και το συνειδητό κλείσιμο των τραπεζών μαζί με τα capital controls ισοδυναμεί με οικονομικό έγκλημα. Αν αυτή η ζημιά είχε προκληθεί από κάποια προηγούμενη Κυβέρνηση της εποχής των Μνημονίων, θα είχαμε άλλου τύπου αντιδράσεις. Αναφερόμαστε σε ζημιά δεκάδων δισεκατομμυρίων που θα τα πληρώσουν οι πολίτες. Μόνο 25 δις χρειάζεται πια η ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών, 1.5% του ΑΕΠ κοστίζουν κάθε μήνα τα capital controls, πάμε για ρεκόρ ύφεσης τον Δεκέμβριο με την ανεργία να αναμένεται να ξεπεράσει το 30%, 85 δις έφτασε η ανάγκη νέου δανεισμού, όταν μέχρι τον Μάιο όλοι εκτιμούσαν τις ανάγκες σε 30-40 δις ευρώ!
• Γιατί ποτέ Κυβέρνηση και ιδιαίτερα “αριστερή” Κυβέρνηση δεν έδειξε τόσο άγνοια και έλλειψη ευαισθησίας απέναντι στον κίνδυνο να κλείσουν χιλιάδες επιχειρήσεις και να πεταχτούν στον δρόμο δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, όπως ήδη συμβαίνει και θα ενταθεί στο επόμενο διάστημα. μόνο στον τομέα των Τεχνικών Εταιρειών, το κλείσιμο των Τραπεζών και τα capital controls έφεραν ως άμεσο αποτέλεσμα την διαθεσιμότητα 40.000 εργαζομένων. Το μόνο αντεπιχείρημα και το μόνο απομεινάρι του Προγράμματος Θεσσαλονίκης είναι η διάθεση 200 εκατ. ευρώ για την αντιμετώπιση της φτώχειας, την ίδια ώρα που ο “συνέταιρος” διέθετε 500 εκατ. ευρώ για την επισκευή “μπαχατέλων”.
• Γιατί η “Αριστερή” Κυβέρνηση έδειξε σε επτά μήνες θητείας, ότι δε διέθετε καμιά αριστερή μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία που να εκπέμπει μήνυμα στοιχειώδους προοδευτικότητας. Έδειξε αυθεντικό παλαιοκομματικό ήθος στη μη θέσπιση της απλής αναλογικής, αίτημα-σύμβολο επί δεκαετίες της Αριστεράς. Σφύριξε αδιάφορα στο να αναλάβει την οποιαδήποτε νομοθετική πρωτοβουλία για τη διάκριση ρόλων Εκκλησίας-Κράτους. Μπήκε σαν “ταύρος σε υαλοπωλείο” στο Κράτος με τη γνωστή τακτική των πελατειακών σχέσεων. Δεν έδειξε καμία έμπρακτη ευαισθησία και διαχειριστική ικανότητα στην αντιμετώπιση του προβλήματος των μεταναστών που τους γυρνάει βόλτα από την πλατεία Ομόνοιας, στο Πεδίον του Άρεως και από εκεί στον Ελαιώνα. Θα μπορούσε κάποιος να αναφέρει πάμπολλα παραδείγματα. Δεν υπάρχει τομέας κυβερνητικού έργου που να έχει επιδειχθεί ένα βήμα προς τα εμπρός.
• Γιατί η συνύπαρξη ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ στο Κυβερνητικό σχήμα, φαίνεται να επηρέασε περισσότερο αξιακά τον ΣΥΡΙΖΑ παρά τους ΑΝΕΛ. Ποτέ η Αριστερά δεν χώρισε τους Έλληνες. Ο ΣΥΡΙΖΑ το έκανε συστηματικά. Νόμιζε ότι θα αξιοποιήσει τη λαϊκή οργή. Τροφοδότησε το μίσος και κινδυνεύει σύντομα να το βρει μπροστά του αφού καλείται να εφαρμόσει πολύ επώδυνα μέτρα. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σιώπησαν προκλητικά όταν ο εταίρος τους δήλωνε ότι ο στρατός θα εγγυηθεί την εσωτερική ομαλότητα της χώρας, δόγμα που πλήρωσε πολύ σκληρά η Αριστερά μετεμφυλιακά. Συχνά κύλισε σε μια εύκολη ρητορική κατά πάντων που τα “έφαγαν” και θα μπουν φυλακή. Ωστόσο επτά μήνες τώρα δεν έχουν να δείξουν τίποτα στο πεδίο αυτό (ακούσατε τίποτα συγκεκριμένο για τη λίστα Λαγκάρντ και τις άλλες λίστες;). Αντίθετα με το “Νόμο Παρασκευόπουλου” όλοι περίμεναν να βγει από τη φυλακή ο Ξηρός και τελικά βγήκε ο Β.Παπαγεωργόπουλος, ο κύριος “παίρνω τις μίζες με τις σακούλες”, ενώ φήμες φέρουν και άλλους αντίστοιχους να ευνοούνται από τις προβλεπόμενες ρυθμίσεις!
• Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μπροστά σε μια επώδυνη διάσπαση, ενώ ταυτόχρονα μετεξελίσσεται σε ένα συνεπές Μνημονιακό Κόμμα που αναζητεί να δώσει πειστική απάντηση σε ένα απλό ερώτημα: Αν ήταν να υπογράψει Μνημόνιο, γιατί δεν το έκανε μετά από μια σκληρή διαπραγμάτευση ενός, δύο μηνών, ώστε τουλάχιστον να μην το πληρώσουμε τόσο ακριβά; Γιατί έπαιξε με τους πολίτες παρουσιάζοντας μια ψεύτικη θεατρική παράσταση, γιατί προχώρησε σε ένα Δημοψήφισμα “μαϊμού” που κανείς δε θυμάται καν το ερώτημα και όλοι δίνουν μια διαφορετική εκδοχή του δήθεν υπερήφανου ΟΧΙ, που το ίδιο βράδυ έγινε ΝΑΙ; Παράλληλα βέβαια με αυτό τίθενται και άλλα ερωτήματα. Τι έκανε ο ζεν πρεμιέ της πολιτικής μας ζωής Γ.Βαρουφάκης αυτούς τους μήνες; Τι plan B ετοίμαζε; Με ποια εξουσιοδότηση; Τι ήξερε ο κ. Πρωθυπουργός; Είναι δυνατόν η αριστερή πλατφόρμα να αναζητούσε τη δέσμευση των χρηματικών ποσών όπου υπήρχαν (Νομισματοκοπείο, Τράπεζες, θυρίδες κ.α.) και να μην ήξερε τίποτα, να μην είχε ακούσει τίποτα ο κ. Τσίπρας; Πως λειτουργούσε αυτή η Κυβέρνηση τέλος πάντων; Πως αποφάσιζαν; Τα ερωτήματα είναι κρίσιμα γιατί οι διαφαινόμενες απαντήσεις δεν ταιριάζουν όχι απλά σε μια Αριστερή Κυβέρνηση, αλλά δείχνουν και Κυβέρνηση που ως σύνολο ή με “ρολίστες” έφτασε σε κάποιες στιγμές στα όρια της Δημοκρατικής Ομαλότητας και της Συνταγματικής Τάξης. Η πορεία πριν και μετά τη διάσπαση, σε συνδυασμό με την ναρκισσιστική λογοδιάρροια του τέως Υπουργού Εθνικής Οικονομίας θα φέρουν στην επιφάνεια πολλά, πάρα πολλά…
Εν ολίγοις, ο ΣΥΡΙΖΑ ζει μια αναμενόμενη τραγωδία. Αναμενόμενη γιατί η ένωση δήθεν ρευμάτων ήταν εξ αρχής ένας Μύθος; Τι κοινό είχαν τρόφιμοι των Εξαρχείων από τη μία και από την άλλη των Βρυξελλών; Τι σύνθεση μπορούσε να γίνει ανάμεσα σε λάτρεις της σοσιαλιστικής εξέγερσης από τη μία και της αστικής δημοκρατίας από την άλλη; Τι σύνθεση μπορούσε να γίνει ανάμεσα σε δυνάμεις που πιστεύουν στην Ευρωπαϊκή προοπτική και το ευρώ από τη μία και στην εθνική αναδίπλωση και τη δραχμή από την άλλη; Όλο το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ εξ αρχής ήταν μια ψευδαίσθηση. Αν δεν συνέπιπτε με την κρίση και τα Μνημόνια, θα εκφυλιζόταν με γρήγορους ρυθμούς. Έπεσε όμως πάνω στο κλίμα οργής και αγανάκτησης ενός λαού που θέλησε να τιμωρήσει αυτούς που τον “ευεργετούσε” σε μεγάλο βαθμό με διορισμούς, αυξήσεις, επιδόματα, μεταθέσεις. Ενός λαού που ποτέ δεν αισθάνεται ότι φταίει για κάτι και που θεωρεί ότι όλος ο πλανήτης συνηθίζει να τον εποφθαλμιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιμετώπισε σαν αριστερό κίνημα τις διεργασίες. Κινήθηκε σαν κλασική δημαγωγική ακραία λαϊκίστικη δύναμη όπως κάνουν μορφώματα ανεξαρτήτως ιδεολογικού-πολιτικού προσανατολισμού σε συνθήκες κρίσης.
Διαμόρφωσε μια εύκολη ρητορική με την οποία όλοι θα ζούσαμε καλύτερα ως δια μαγείας. Υποσχέθηκε όλα όσα δεν χωρούσαν στο ευρώ, με τη δέσμευση ότι θα παραμείνουμε στο ευρώ. Εν ολίγοις διαμόρφωσε μια “κουρελού θέσεων” με βάση τα δημοσκοπικά ευρήματα. Γι αυτό άλλωστε και τώρα παρακολουθούμε τις δύο βασικές ομάδες (προεδρικοί – αριστερή πλατφόρμα) να επικαλούνται κάποιο τμήμα των προεκλογικών θέσεων. Και οι δύο έχουν εν μέρει δίκιο, όπως είναι σαφές ότι και οι δύο δεν έχουν αριστερές προσεγγίσεις. Συμπεριφέρονται σαν καλοί συνδικαλιστές, προαναγγέλλοντας χωρίς να το συνειδητοποιούν ότι η εν εξελίξει διάσπαση αποτελεί το πρώτο επεισόδιο στην πορεία εμφάνισης φυγόκεντρων δυνάμεων, ιδεολογικού και πολιτικού εκφυλισμού.
Η μη ταύτιση των ανωτέρω εκτιμήσεων με τα μέχρι σήμερα δημοσκοπικά δεδομένα δεν ξενίζει. βρισκόμαστε σε μια συγκυρία που “τα πάντα ρει” και σε κάθε περίπτωση λειτουργεί στο έπακρο η λαγνεία της εξουσίας. Ωστόσο ας μην υποτιμούμε της επίδραση της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ σε Μνημονιακή Δύναμη και την αναδιάταξη των πολιτικών συσχετισμών που θα φέρει η διάσπαση. Είναι μέγα θέμα τι θα απομείνει από το 53.48% των λεγόμενων αντιμνημονιακών δυνάμεων τον Ιανουάριο του 2015 και πως θα κατανεμηθεί (χρησιμοποιούμε συμβατικά αυτούς τους όρους, αφού είναι δεδομένη η άποψή μας ότι ο χωρισμός σε μνημονιακούς – αντιμνημονιακούς ήταν ο πιο ανιστόρητος – απολίτικος – αποϊδεολογικοποιημένος διαχωρισμός που έγινε ποτέ στη χώρα). Μην ξεχνάμε επίσης, ότι “λογαριασμός” των απίθανων χειρισμών του τελευταίου εξαμήνου δεν έφτασε στον ήδη καταπονημένο πολίτη και στο μέσο νοικοκυριό που έχει δει το εισόδημα του να εξανεμίζεται και το βιωτικό του επίπεδο να συμπιέζεται τα τελευταία χρόνια. Τότε θα είναι η κρίσιμη ώρα…
Μαζί με αυτά, υπάρχει και ο ρόλος που μπορούν, αλλά και θέλουν να διαδραματίσουν οι δυνάμεις της Αντιπολίτευσης. Πολλοί σημειώνουν τον εγκλωβισμό και την αδυναμία της. Θα επεσήμαινα και την πιθανή μη θέλησή της να αναλάβει τα ηνία της χώρας, ακόμα και αν μπορούσε. Το “πακέτο μέτρων” είναι αρκετά επώδυνο για να είναι κάποιος πρόθυμος να αναλάβει μόνος του την υλοποίησή του. Ο μόνος που θέλει (;) είναι ο Α. Τσίπρας και ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ που αρνείται πεισματικά και ανοήτως κάθε πρόταση ευρύτερης συνεργασίας. Ας το προσπαθήσει να το κάνει λοιπόν. Ακόμα και αν κερδίσει τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, δύσκολα θα κάνει αυτοδύναμη Κυβέρνηση. Ακόμα και αν σχηματίσει αυτοδύναμη Κυβέρνηση, δύσκολα θα υλοποιήσει τα νέα μέτρα. Τα υλοποιήσει, δεν τα υλοποιήσει, θα βρεθεί μπροστά σε κρίσιμες, ίσως και ανεξέλεγκτες καταστάσεις και πολιτικές δυναμικές.
Τότε ακριβώς θα δοθεί και η “μητέρα των μαχών” και το κρίσιμο ερώτημα είναι: Θα είναι τότε έτοιμο ένα νέο, σύγχρονο, δυναμικό μπλοκ ευρωπαϊκής προοπτικής και δημοκρατίας, υλοποίησης ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου; Μέχρι τότε, η Ελλάδα θα ακροβατεί και θα αναστενάζει…