Ένα χρόνο μετά το Μνημόνιο, η χώρα βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση, οι πολίτες σε κατάσταση πλήρους απογοήτευσης και όλοι μας σε ένα φαύλο κύκλο από αντιφατικές φήμες, αρνητικά αποτελέσματα, ολιγωρίες ενδοκυβερνητικές εμπλοκές και στοιχήματα για το πότε ακριβώς θα γίνει η αναδιάρθρωση και με ποιους όρους.
Εν τέλει ένα ερώτημα αιωρείται. Που πάει η χώρα; Για να είμαστε δε ειλικρινείς, σε μία χώρα με τόσο υπονομευμένη την κοινωνική συνοχή, το ερώτημα αυτό αιωρείται από
Μέσα σ' αυτό το κλίμα, μέσα σ' αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα
- Ανθεί η γενική συζήτηση για τα αίτια της κρίσης και βέβαια υπάρχουν δύο αγαπημένες εκδοχές. Η μία είναι ότι συνωμοτεί περίπου όλος ο πλανήτης εναντίον του μονίμως καταδιωγμένου ελληνικού λαού, ενώ όλα γίνονταν και γίνονται από εμάς σωστά. Η άλλη, ότι κάποιοι " τα έφαγαν ". Πολλοί φαίνεται να μην κατανοούν ακόμα τι σημαίνει ότι το χρέος έχει φτάσει τα 350 δισ. ευρώ. Μάλλον δεν κατανοούν καν περί τι ποσού πρόκειται.
- Προτιμούνται οι "αναλύσεις" για την κακή μας τύχη, για το κακό που μας βρήκε ξαφνικά, οι γενικές συζητήσεις για "συνταγές" που είναι σωστές η λαθεμένες .
Κανείς δεν συγκινείται από το γεγονός, ότι σ’ άυτή την χώρα το 76% της δημόσιας κατανάλωσης πάει σε μισθούς του δημοσίου . Ότι έχει δημιουργηθεί μία κρατική δομή που τροφοδοτεί αενάως ελλείμματα, διαφθορά, κακές υπηρεσίες στους πολίτες, ανοχή στη φοροδιαφυγή ( 15 δισ. ευρώ ετησίως παρακαλώ ) ,συνθήκες αποδιάρθρωσης παραγωγικών ιδιωτικών πρωτοβουλιών. Ότι μόνο στο διάστημα 2004-2009 διπλασιάστηκαν οι πρωτογενείς δημόσιες δαπάνες και παράχθηκαν συνολικά ελλείμματα ύψους 109.5 δισ. ευρώ! Για όσους δεν λέει τίποτα το τελευταίο νούμερο, υπενθυμίζω ότι 110 δισ. ευρώ είναι το συνολικό ποσόν που παίρνουμε μέσω του μνημονίου !!
- Προτιμούνται οι καταγγελίες του Μνημονίου "που μας επιβλήθηκε" και δεν θίγονται δύο απλές πλευρές. Η πρώτη αφορά σε μέτρα και μεταρρυθμίσεις που κανονικά θα έπρεπε να έχουν προωθήσει εδώ και χρόνια από μόνες τους Ελληνικές Κυβερνήσεις αν ήταν υπεύθυνες. Η τραγική κατάληξη της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης του 2001 είναι γνωστή και διδακτική . Το ίδιο και η υπερχρέωση των ΔΕΚΟ που την πληρώνουμε τώρα όλοι, όταν οι μισθοί κυμαίνονται σ' αυτές μεταξύ 2.500 και 5.000 ευρώ την στιγμή που οι μισθοί στο δημόσιο κυμαίνονται βασικά μεταξύ 1.200 και 1.700 ευρώ. Για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα δεν μιλάμε... Η δεύτερη πλευρά είναι πιο σαφής και απλή. Αν πέρυσι διά του τρισκατάρατου Μνημονίου δεν εξασφαλίζονταν τα 110 δισ. ευρώ, πολύ απλά δεν θα μπορούσαν να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις,Τόσο απλό....
Ένα χρόνο μετά το Μνημόνιο ,υπάρχει πιο ορατός παρά ποτέ ο κίνδυνος η οικονομική κρίση να μετατραπεί σε ανοικτή πολιτική κρίση .Η Κυβέρνηση δείχνει να παλεύει αλλά να είναι αδύναμη. Οι επιλογές της αμφισβητούνται πριν απ’ όλα εσωτερικά. Μία Ν.Δ δίχως ευθύνη, άποψη και σχέδιο έχει φτάσει σε απόσταση αναπνοής ( 30.5% έναντι 31.5%, σύμφωνα με την τελευταία έρευνα της PUBLIC ISSUE). Οι πολίτες αποστασιοποιούνται και το πολιτικό σύστημα έχει σοβαρό πρόβλημα κοινωνικής αποδοχής .Κι ' όμως σ' αυτόν τον χρόνο δόθηκε αγώνας .Το δημοσιονομικό έλλειμμα μειώθηκε στο 10.5% του ΑΕΠ που αποτελεί μη ευκαταφρόνητη προσαρμογή 4.9 μονάδων. Προωθήθηκαν σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές ( ασφαλιστική μεταρρύθμιση αλλαγές σε ΔΕΚΟ, απελευθέρωση έστω και με συμβιβασμούς επαγγελμάτων κ.α ). Ταυτόχρονα φάνηκαν βέβαια σοβαρές αδυναμίες. Αδυναμία περιορισμού της φοροδιαφυγής. Καθυστερήσεις σε διαρθρωτικές αλλαγές. Καθυστερήσεις στην αξιοποίηση του ΕΣΠΑ και στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων. Όπως δεν αντιμετωπίστηκαν σωστά συγκεκριμένα ζητήματα. Όταν περικόπτεις για παράδειγμα τόσο δραματικά το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων αυξάνεις την ύφεση, αυξάνεις την ανεργία. Όταν δεν δίνεις έμφαση σε μία νέα αρχιτεκτονική των ιδιωτικοποιήσεων και στην αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας δεν μπορείς ούτε το χρέος να μειώσεις, ούτε μία νέου τύπου ανάπτυξη να αρχίζεις να οικοδομείς.
Ωστόσο, το βασικό για το κλίμα που έχει δημιουργηθεί βρίσκεται στην κατάρρευση του Κεντρικού Σχεδίου που περιγράφτηκε πέρυσι. Ότι δηλαδή μέσα από μία πορεία υλοποίησης του Μνημονίου θα ξαναβρεθούμε στις αγορές το 2012 και σε μία νέα φάση ανάπτυξης της χώρας, έχοντας διανύσει μία σύντομη περίοδο "έκτακτων" μέτρων και εθνικής αυτογνωσίας. Η ζωή έδειξε ότι αυτή η αφήγηση ήταν πολύ όμορφη για να είναι αληθινή. Έτσι, μας λείπει τώρα μία νέα αφήγηση. Ένα νέο, προσγειωμένο αυτή την φορά, Σχέδιο εθνικής ανάταξης, οικοδόμησης ουσιαστικά μίας νέας Ελλάδας. Ένα Σχέδιο που θα στηρίζεται σε νέες δημόσιες δομές ,σε σκληρή δουλειά από όλους τους Έλληνες, σε τολμηρές επιλογές που θα ανοίγουν δυνατότητες για επενδύσεις, σε μία Ελλάδα που θα παράγει και δεν θα καταναλώνει απλά μέσα σε ένα κλίμα εθνικής αφασίας. Αυτό είναι το χρέος της Κυβέρνησης. Διαφορετικά... zzoupis@ath.forthnet.gr
