του Ζαχαρία Ζούπη, Πολιτικού Αναλυτή
Αν δεν κάνω λάθος, η συζήτηση για την αναγκαιότητα ύπαρξης ευρύτερων συναινέσεων πάνω σε ένα πρόγραμμα αναγκαίων μεταρρυθμίσεων για την σωτηρία της χώρας διεξάγεται εδώ και πολύ καιρό. Ωστόσο, μπορεί η παρέμβαση του κ.Όλι Ρεν να ήταν unfair, όμως ας είμαστε ειλικρινείς. Θέτει δεν θέτει το ζήτημα η τρόικα και μάλιστα είναι ντροπή μας που το θέτει ,το πρόβλημα παραμένει. Η σωτηρία της Ελλάδας, μίας ουσιαστικά χρεωκοπημένης χώρας που συντηρείται προς το παρόν λόγω των 110 δισ.ευρώ του τρισκατάρατου Μνημονίου, δεν είναι ευθύνη και δεν μπορεί να διασφαλιστεί απλά και μόνο από μία Κυβέρνηση, όσο ισχυρή και αν είναι κοινοβουλευτικά, όσο καλά και αν θεωρήσουμε ότι μπορεί να κάνει την δουλιά της. Απαιτεί ευρεία κοινωνικη και πολιτικά συμφωνία στην βάση της λογικής. Προυποθέτει γενική συστράτευση για την υλοποίηση ενός σαφούς πλαίσιου στόχων και μέτρων.
Εννοείται ότι αναφερόμαστε σε συμφωνία δυνάμεων στην οποία δεν μπορεί να συμμετέχουν εκ των πραγμάτων όσοι προτείνουν την επιστροφη μας στην δραχμή χωρίς να έχουν το θάρρος να ενημερώσουν την κοινωνία για τις συνέπειες μίας τέτοιας κίνησης ,όσοι αρέσκονται στην γενική καταγγελία των πάντων η όσοι προτείνουν στην ελληνική κοινωνία περίπου το μοντέλλο της Βόρειας Κορέας .Αυτοί ας φωνάζουν και ας επιδιώκουν να " τσιμπήσουν " κάτι, αφού είναι φυσικό να βρίσκουν ακροατήρια στην" τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης ". Αναφερόμαστε λοιπόν στις δυνάμεις που ας θεωρήσουμε ότι έχουν στοιχειώδη αίσθηση της κατάστασης και της πραγματικότητας .
"Μα η χώρα έχει Κυβέρνηση ,όπως και Αντιπολίτευση που πρέπει να ανταποκρίνονται στον θεσμικό τους ρόλο" τονίζουν αρκετοί δημοσιογράφοι και αναλυτές και ασφαλώς έχουν δίκιο. Ωστόσο ξεχνούν ότι σ' αυτή την χώρα χάσαμε σχεδόν τρεις δεκαετίες για να λυθεί όπως λύθηκε το πρόβλημα της Ολυμπιακής , αφού πρώτα χρυσοπληρώσαμε πολύ μα πολύ ακριβά τα χιλιάδες κομματικά ρουσφέτια υψηλής κατηγορίας . Παριστάνουν ότι πάνω από δέκα χρόνια, αυτή η χώρα δεν μπόρεσε να λύσει το πρόβλημα της συγκέντρωσης και επεξεργασίας των απορριμμάτων. Ξεχνούν ότι έγινε εξέγερση για τον ΟΤΕ με επιχειρήματα αντίστοιχα των σημερινών συνδικαλιστών της Δ.Ε.Η και λίγα χρόνια μετά όλοι παραδέχονται ότι η μετοχοποίησή του λειτούργησε ευεργετικά.
Ξεχνούν τις αντιδράσεις ενάντια στην Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση Γιαννίτση για να παραδεχτούν όλοι τώρα,ότι αν είχε προχωρήσει, πολλά θα ήταν καλύτερα στα ασφαλιστικά ταμεία .Κάνουν ότι αγνοούν πως επί 30 χρόνια κτίστηκε ένα Κράτος τέρας σε συνθήκες απόλυτης ουσιαστικά συναίνεσης σε ό,τι αφορούσε χιλιάδες διορισμούς, εύκολες παροχές και προνόμια, αστεία επιδόματα, άνιση μεταχείριση εργαζομένων δημοσίου και ιδιωτικού τομέα ," κοινωνική " πολιτική με δανεικά .Αυτ'η λοιπόν την κοινωνία που οικοδόμησαν συναινετικά μηδέ της Αριστεράς εξαιρουμένης και ασφαλώς του συνδικαλιστικού κινήματος, αυτή πρέπει τώρα να αλλάξουν, να μεταρρυθμίσουν, να σώσουν, να την βάλουν σε μία νέα πορεία. Να σταματήσουν να αισθάνονται ότι απολογούνται στα κομματικά μαγαζάκια και "να παίζουν " το πολιτικό παιχνίδι με ορους της δεκαετίας του '80 και να αισθανθούν ότι έχουν ευθύνη για την χώρα , για το σύνολο της κοινωνίας και ιδιαίτερα γαι τους νέους ανθρώπους .
Συναίνεση λοιπόν χρειάζεται για να γίνουν τόσο μεγάλες αλλαγές σαν κι' αυτές που απαιτούνται, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η Κυβέρνηση δεν έχει την βασική και κύρια ευθύνη . Πράγματι η Κυβέρνηση οφείλει, έχει χρέος να δείξει ότι μετά από ένα " περίεργο δίμηνο " ξαναβρίσκει έστω με αδυναμίες τον ρυθμό της και τον συντονισμό της, ότι ξεκαθαρίζει που το πάει. Έχει εθνικό χρέος να προτάξει το συμφέρον της χώρας και όχι των ισορροπιών μεταξύ των πολλών ΠΑΣΟΚ όπου κάποια αισθάνονται ότι περίπου προδίδουν τον " σοσιαλισμό ". Έχει υποχρέωση να αναδιατάξει την "ομάδα" βάζοντας στην πρώτη γραμμή όσους πιστεύουν στην προσπάθεια, όσους θέλουν και μπορούν, αλλά και να αξιοποιήσει και δυνάμεις τεχνοκρατικές και επιστημονικές , όπως και δυνάμεις από ένα ευρύτερο πολιτικό φάσμα. Όμως έχει και μία ακόμα υποχρέωση. Να δώσει αυτή τον τόνο της
προσπάθειας για αναζήτηση συναινέσεων έστω και σε επί μέρους θέματα όπως οι αποκρατικοποιήσεις η ανασυγκρότηση του δημόσιου τομέα κ.α. Η δε αξιωματική αντιπολίτευση οφείλει να δείξει ότι πέρα της αντιμνημονιακής της ρητορικής -που δεν έχει πια και κανένα νόημα- συζητάει, συμφωνεί έστω μερικώς, δείχνει στάση ευθύνης και δεν φέρεται σαν " μεγάλο Κ.Κ.Ε " .Άλλωστε αν η χώρα χρεοκοπήσει δεν θα είναι χρεωμένος μόνο ο Γ. Παπανδρέου που παρέλαβε 350 δισ. ευρώ χρέος και 15% έλλειμμα. Χρεωμένος λίγο η πολύ θα είναι όλος ο πολιτικός κόσμος που θα έχει φανεί ότι ούτε την κρίσιμη ώρα έδειξε ικανότητα, ευθύνη, ωριμότητα.
Αυτή είναι η πικρή ,η σκληρή πραγματικότητα αυτές τις ιδιαίτερα κρίσιμες ώρες .Οι πολίτες δεν είναι ανόητοι όσο και αν βρίσκονται σε κατάσταση σύγχυσης από τις αντιφατικές πληροφορίες, τον βομβαρδισμό από όρους, τις διαφορετικές προσεγγίσεις. Μπορεί 85-90 % να λένε όχι στο μνημόνιο, αλλά την ίδια ώρα λένε π.χ 70% ναι στις αποκρατικοποιήσεις και στην άρση της μονιμότητας στον δημόσιο τομέα!!! Συναισθάνονται τι συμβαίνει και αναζητούν πρωτοβουλίες, τρόπους διεξόδου από την κρίση. Όσοι τους απογοητεύσουν, θα την πληρώσουν και αυτό τους αφορά όλους...................
