Δεν βλέπω κανένα «άλλο δρόμο» από τον νέο Δήμαρχο

Μια εφ΄ολης της ύλης συνέντευξη του Ζαχαρία Ζούπη  στον Στέλιο Μανουσάκη

Πάνω από πέντε μήνες από τις τελευταίες Δημοτικές Εκλογές, ο Ζαχαρίας Ζούπης μιλάει για όλα: Για τα πρώτα συμπεράσματα που εξάγει από τη δίμηνη πορεία του νέου Δημάρχου και το τι συνέβη στις εκλογές. Για το πώς βλέπει τις προοπτικές του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας. Μετά από καιρό όμως, μιλάει και για την κατάσταση της χώρας, τα αδιέξοδα που βλέπει και τους τρόπους υπέρβασής τους. Έχοντας να μιλήσει καιρό για τις πολιτικές εξελίξεις, μιλάει σαν χείμαρρος. Είτε συμφωνεί κανείς, είτε διαφωνεί μαζί του , θα συμφωνήσει ότι οι απόψεις του έχουν ενδιαφέρον.

Συμπληρώθηκαν πια δύο μήνες θητείας του νέου Δημάρχου Χρήστου Βρεττάκου. Μια πρώτη εκτίμηση;

Δύο μήνες είναι πολύ μικρό διάστημα για να σπεύσει κάποιος να κάνει ολοκληρωμένες εκτιμήσεις και να διατυπώσει ασφαλή συμπεράσματα. Εγώ και η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ συνολικά έχουμε τηρήσει μια στάση υπεύθυνης, προγραμματικής αντιπολίτευσης δίνοντας βάρος σε προτάσεις αναβάθμισης της λειτουργίας του Δημοτικού Συμβουλίου, του οποίου είχε καταρρακωθεί το κύρος το προηγούμενο διάστημα και αντιμετώπισης των σοβαρότατων προβλημάτων που έχει η πόλη μας. Πάντως θα ήθελα να επισημάνω δύο κατ’αρχήν διαπιστώσεις:
ΠΡΩΤΟΝ: Είναι έκδηλα τα στοιχεία της απειρίας, της προχειρότητας και του ερασιτεχνισμού. Ελπίζω να ξεπεραστούν, αλλά στις μέρες μας που η Αυτοδιοίκηση έχει να αντιμετωπίσει μια σειρά δυσκολίες και μια σειρά προβλήματα, χρειαζόταν μια πιο έμπειρη Δημοτική Αρχή που να ξέρει να πιάσει το τιμόνι και να το στρέψει σε μια νέα, δημιουργική, αναπτυξιακή πορεία.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Ο «ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ» όπως ονομάζεται η παράταξη του Δημάρχου δε φαίνεται να ακολουθεί κάποιο «άλλο», κάποιο διαφορετικό δρόμο. Αν διαβάσει κανείς τις προεκλογικές διακηρύξεις του θα καταλάβει ότι σταδιακά απομακρύνονται απ’αυτές και ακολουθούν την πεπατημένη. Κατάγγελναν τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και τριπλασίασαν τον αριθμό συμβασιούχων στον Οργανισμό Εσωτερικής Υπηρεσίας. Κατάγγελναν τις Δημοτικές Επιχειρήσεις και διατηρούν το αμαρτωλό Κ.Ε.Κ. του Δήμου. Έφεραν προς ψήφιση το Τεχνικό Πρόγραμμα του Τζανή, χωρίς καμία νέα ιδέα. Δε βλέπω κάποιο όραμα ή σαφείς αναπτυξιακούς στόχους. Είναι χαρακτηριστικό, ότι στο Εργοστάσιο Καρχαμάνογλου που απέκτησε πριν 10 χρόνια ο Δήμος, πάνε     να      φτιάξουν…Αποθήκη!
Τέλος, νομίζω ότι έχουν μια ιδιόμορφη αντίληψη για τη νομιμότητα, ξεχνώντας ότι η Αυτοδιοίκηση είναι βαθμίδα Διοίκησης στο πλαίσιο ενός ενιαίου Κράτους. Ξεχνώντας ότι οι νόμοι δεν εφαρμόζονται ΟΤΑΝ και ΑΝ μας αρέσουν και ότι οι Δήμοι δεν είναι τσιφλίκια. Θα δούμε πάντως… Έχουμε μπροστά μας πέντε ολόκληρα χρόνια.

Θέλω καιρό να σας ρωτήσω: Σας θεωρούσαν φαβορί για τη θέση του Δημάρχου. Πως εξηγείτε την άσχημη εκλογική επίδοσή σας;

Κατ’αρχήν θα πω το αυτονόητο: Φαίνεται εκ του αποτελέσματος ότι δεν έπεισα, δεν πείσαμε την κοινωνία. Τώρα το γιατί, θέλει πολύ μεγάλη συζήτηση. Ωστόσο, όλοι ζήσαμε το τι έγινε. Αντιμετώπισα δύο συνδυασμούς στα ίδια «χωρικά ύδατα» που άντλησαν δυνάμεις από τις δυνάμεις που προσανατολίζονταν προς την ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ. Ειδικά ο ένας κατέβηκε στο παρά πέντε, συνασπίστηκαν μαζί του και οι «πέτρες», πήγε άσχημα και τώρα ο επικεφαλής του… απλά μας άφησε για ακόμα μια φορά! Σα να κατέβηκε μόνο και μόνο για να φράξει το δρόμο μας.
Αναρωτιέμαι. Πως αισθάνονται άραγε τα στελέχη που τον στήριξαν; Πως αισθάνονται οι ψηφοφόροι του; Βέβαια, σε δημοκρατία ζούμε. Ο καθένας έχει δικαίωμα να ζητήσει την ψήφο των πολιτών. Κρίνεται στην κάλπη. Κρίνεται όμως και μετά.

·        Η κομματικοποίηση των Δημοτικών Εκλογών εμπόδισε κι άλλες πιο πολυάριθμες δυνάμεις από τα αριστερά, να ψηφίσουν τον ανεξάρτητο συνδυασμό μας. Όταν στις Ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιρνε 38%, δεν ήταν και συγκλονιστικό ο Χ.Βρεττάκος να εισπράττει μόλις 18%. Ισχυρίζομαι, ότι ένα τμήμα αυτού του 18% σε άλλες συνθήκες θα μας ψήφιζε.

·        Έχω την εκτίμηση, ότι στοχοποιηθήκαμε από μεγάλα συμφέροντα. Είμαι ο μόνος που κατήγγειλα δημόσια και ανοικτά τον «νέο ιδιοκτήτη» του χώρου των Λιπασμάτων. Τώρα, οργανώνονται εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις για το πισωγύρισμα στις χρήσεις γης στην περιοχή. Τότε, σιωπούσαν όλοι. Λέτε αυτό για παράδειγμα να μην είχε κόστος στην προσπάθειά μας;

Τέλος, ας μην ξεχνιόμαστε. Κατέβηκαν επτά συνδυασμοί, με 700 περίπου συνολικά υποψήφιους δημοτικούς και τοπικούς συμβούλους. Η διαφορά μεταξύ πρώτου και της ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ είναι περίπου 3000 ψήφοι. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ότι με 3-4 ακόμα πιο «δυνατούς» υποψηφίους κάλυπτες τη διαφορά. Όλα δηλαδή ήταν ρευστά μέχρι την τελευταία στιγμή. Αν σας πω ποτέ με ποιους είχα συμφωνήσει να συμμετέχουν στο ψηφοδέλτιό μου, θα καταλάβετε πόσο πιο ευρύ και ισχυρό θα ήταν το ψηφοδέλτιο. Ωστόσο, εμποδίστηκε αυτή η εξέλιξη με κάθε τρόπο. Τώρα, πάμε παρακάτω…

Εντάξει. Πάμε παρακάτω. Που δηλαδή;

Κοιτάξτε. Έχω ιστορία κοντά 25 χρόνια στην Αυτοδιοίκηση. Δεν είμαι ούτε τυχοδιώκτης, ούτε τυχάρπαστος. Δεν κατέβηκα υποψήφιος για πλάκα, ούτε για άλλες σκοπιμότητες. Έχω και έχουμε όλοι όσοι συμμετείχαμε στην προσπάθεια το χρέος να εκπροσωπήσουμε σοβαρά, υπεύθυνα, αποτελεσματικά τους χιλιάδες πολίτες που μας προτίμησαν, που μας έδειξαν εμπιστοσύνη. Έχω και έχουμε το χρέος να παρέμβουμε με ιδέες και προτάσεις για μια θετική πορεία της πόλης, για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των προβλημάτων των πολιτών. Αυτό κάνουμε και θα κάνουμε με σταθερότητα. Διευρύνοντας ταυτόχρονα τα όρια της απήχησής μας και των συμμαχιών μας. Δρώντας καταλυτικά για τη δημιουργία ενός νέου, πιο ισχυρού, σύγχρονου και δυναμικού πλειοψηφικού πόλου. Έχουμε μπροστά μας πέντε χρόνια για να εργαστούμε για τους πολίτες και την κοινωνία, μεθοδικά, σοβαρά, απαιτητικά. Οι αρχές που θα μας οδηγούν είναι: Ανάπτυξη-κοινωνική ευαισθησία-νομιμότητα-διαφάνεια-σεβασμός στον πολίτη-αλήθεια.

Έχετε καιρό να μιλήσετε ακραιφνώς πολιτικά, αν και η πορεία σας χρόνια πριν προδιέγραφε μάλλον περισσότερο για ενασχόληση με την κεντρική πολιτική σκηνή, παρά με την Αυτοδιοίκηση.

Πάτε χρόνια πίσω. Με την Αυτοδιοίκηση ασχολούμαι από το 1990, όταν αποδέχτηκα την πρόταση του Δημήτρη Σαράφογλου και συμμετείχα τότε για πρώτη φορά ως υποψήφιος σε ψηφοδέλτιο που στήριξαν το ΠΑΣΟΚ και ο ενιαίος τότε Συνασπισμός. Ήμουν τότε Γραμματέας του Συνασπισμού και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του έχοντας μια ολόκληρη πορεία στο κίνημα της νεολαίας και στο χώρο της Αριστεράς. Έκτοτε άλλαξαν πάρα πολλά θα έλεγα ότι αν και κατά διαστήματα είχα ενεργή συμμετοχή σε διάφορα πολιτικά εγχειρήματα (εκσυγχρονιστικό εγχείρημα, προσπάθειες για τη συγκρότηση μια σύγχρονης Κεντροαριστεράς κ.α.), λειτουργούσαν πάνω μου δύο ροπές. Από τη μία υπήρχε ένα πολιτικό σύστημα που με απογοήτευε και με «έδιωχνε» και από την άλλη μια Αυτοδιοίκηση που πίστευα ότι μπορεί να δείξει ένα άλλο πρόσωπο όσον αφορά τη διαφάνεια, τη δημιουργικότητα, την αποτελεσματικότητα στην επίλυση των προβλημάτων των πολιτών και της κοινωνίας. Έτσι δενόμουν όλο και περισσότερο με την Αυτοδιοίκηση, πιστεύοντας στην πορεία, ότι θα μπορούσα να βοηθήσω σε μια άλλη πορεία της πόλης και ως Δήμαρχος. Γι αυτό άλλωστε και ήμουν υποψήφιος Δήμαρχος. Γι αυτό και ηγήθηκα, όπως και ηγούμαι της ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ.
Ασφαλώς, όσον αφορά στα τελευταία τρία χρόνια, σιώπησα πολιτικά. Από τη μία έβλεπα ότι δε θα έπαιζε κανένα ρόλο μια τοποθέτησή μου για την πορεία της χώρας, την Κρίση, τα Μνημόνια, την Κεντροαριστερά. Από την άλλη ήθελα να ηγηθώ, όπως και ηγήθηκα ενός ανεξάρτητου συνδυασμού και ήθελα να δείξω ότι σέβομαι ως επικεφαλής τη διαφορετικότητα των δυνάμεων που θα συμμετείχαν σ’αυτόν.

Ε!!! Δε λέω και ότι θα σιωπήσω δια παντός (χαμογελώντας). Άλλωστε βρισκόμαστε σε πολύ οριακές στιγμές για τη χώρα και ο καθένας οφείλει να δει τις ευθύνες του. Άλλωστε, ήταν και είναι γνωστό ότι ανήκα και ανήκω στο χώρο των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς, του εκσυγχρονισμού και της υπέρβασης και πιστεύω πριν απ’όλα στην κοινή λογική.

Μου κάνει εντύπωση ότι δεν αναφερθήκατε καθόλου στο ΠΑΣΟΚ.

Δεν κρύβομαι κύριε Μανουσάκη. Αποχώρησα από τον Συνασπιχμό το 1993, πορεύτηκα μόνος για χρόνια και εντάχθηκα στο ΠΑΣΟΚ όταν ο Κώστας Σημίτης μίλησε για το τρίπτυχο Επανίδρυση ΠΑΣΟΚ – Κεντροαριστερά – Εκσυγχρονισμός. Τελικά δεν έγινε τίποτα από αυτά και το πλήρωσε κατά τη γνώμη μου και το ΠΑΣΟΚ και η χώρα και βέβαια και ο Σημίτης, που τώρα τον υβρίζουν όλοι, ενώ κατάφερε να δώσει παράταση ζωής και στο ΠΑΣΟΚ και στο Πολιτικό Σύστημα, ενώ ενέταξε τη χώρα και την Κύπρο στην ΟΝΕ. Θυμίζω απλά προς διάφορους δήθεν αριστερούς ότι τότε,  πολλοί από αυτούς ήταν στο ΠΑΣΟΚ και υποστήριζαν με μένος ως «αριστερή πρόταση» τον Άκη Τσοχατζόπουλο! Τώρα κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να ξεχαστούν αυτά, όπως και ότι το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε στο ναδίρ του «τις μέρες του Ωνάσειου», τότε που κυβερνούσε τη χώρα η Μιμή ελέω Α.Παπανδρέου και βοηθούμενης φίλων της, όπως ο σημερινός «αντισυστημικός» Λάκης Λαζόπουλος.

Τέλος πάντων. Αυτά ανήκουν στην ιστορία. Είναι όμως ενδεικτικά της υποκρισίας και του λαϊκισμού που μας έφαγαν ως πολιτικό σύστημα, κοινωνία και χώρα. Ας πάμε στο σήμερα. Κοιτάξτε, δεν αναφέρθηκα στο ΠΑΣΟΚ γιατί πολύ απλά πιστεύω ότι ‘εχει κλείσει τον κύκλο του. Μπορεί να κατέρρευσε άδικα τόσο πολύ εκλογικά, όμως τώρα πια δεν έχει νόημα αυτή η συζήτησης. Λυπάμαι, γιατί αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Ο Κώστας Καραμανλής διέλυσε το Κράτος, διπλασίασε τις δημόσιες δαπάνες, αύξησε κατά 60% το χρέος της χώρας, «ξεχείλισε το ποτήρι», έφερε την κρίση και την πιο οριακή στιγμή έδωσε την «καυτή πατάτα» στον Γιώργο Παπανδρέου. Και όχι μόνο αυτό. Εξασφάλισε τη σιωπή από αριστερά και δεξιά. Ακούτε κανένα να μιλάει για τις ευθύνες του; Μούγκα . Ομερτά… Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Ο Γ.Παπανδρέου  πήρε την « καυτή πατάτα «  και δεν ήξερε τι να την κάνει. Πειραματίστηκε, έδειξε άγνοια των κινδύνων στην Οικονομία και αδυναμία πολιτικών χειρισμών. Τον έριξαν και στη συνέχεια ο Ε.Βενιζέλος παρέλαβε ένα νεκρό κόμμα που και αυτός με τη σειρά του το οδηγεί στα βράχια.

Αυτή είναι η αλήθεια. Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι απλά ένα μικρό κόμμα. Ουσιαστικά πολιτικά πέθανε.

Και η υπόθεση της Κεντροαριστεράς; Οι προσπάθειες να συγκροτηθεί η «Δημοκρατική Παράταξη»;

Παρακολουθώ όλες αυτές τις προσπάθειες με μεγάλο ενδιαφέρον και σεβασμό. Αισθάνομαι πάντως, ότι από αυτό που εγώ τουλάχιστον εννοούσα όταν μιλούσα για Κεντροαριστερά, απέχουμε έτη φωτός. Τι γίνεται σήμερα; Μια βιαστική, πρόχειρη, αγχωμένη προσπάθεια πολιτικής επιβίωσης κάποιων δυνάμεων. Ασφαλώς κάτι είναι κι αυτό. Δεν είναι όμως αυτό που εγώ αναφερόμουν. Χάθηκε το timing. Χάθηκαν ευκαιρίες. Τώρα, μια σειρά κόμματα, ομάδες, παράγοντες, ηγέτες και ηγετίσκοι προσπαθούν να συνεννοηθούν. Σε ποια βάση; Σε ποια νέα, προωθητική προγραμματισμένη βάση; Για ποια προοπτική; Με ποια πρόσωπα; Για ποιο σκοπό ; Με τι κοινωνικές διεργασίες; Λυπάμαι, αλλά ένας χώρος που θα μπορούσε παρ’όλα όσα έχουν συμβεί να εκφραστεί σύγχρονα, δυναμικά, καταλυτικά για τις εξελίξεις χαροπαλεύει. Χαροπαλεύει με ευθύνες των ηγεσιών που δεν είχαν την τόλμη να κάνουν την υπέρβαση. Κρίμα, γιατί θα το πληρώσει η χώρα.

Αλήθεια, πόσο αισιόδοξος είστε για την πορεία της χώρας;

Μπορεί να λένε ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», αλλά πιστεύω ότι η Ελλάδα κινδυνεύει. Ότι κινδυνεύουμε να πορευτούμε, έτσι, δίχως πρόγραμμα, δίχως ελπίδα.

Κατ’αρχάς ας δούμε τι συμβαίνει. Υπάρχει ένας στρατός με ενάμιση εκατομμύρια άνεργους. Η λέξη Ανάπτυξη αντιμετωπίζεται ως σλόγκαν δίχως περιεχόμενο, στόχους, χρονοδιαγράμματα. Το 94.6% των Ελλήνων έχουν υποστεί μειώσεις εισοδήματος το διάστημα 2010-2013. Το 64.3% των Επιχειρήσεων μείωσε τον κύκλο εργασιών, ενώ το 38.5% έχουν μειώσει το προσωπικό. Το 35% των νοικοκυριών έχει χρέη σε τράπεζες και δημόσιους φορείς. Χρειάζεται να πω κι άλλα; Αυτά τα στοιχεία δε δείχνουν ένα αδιέξοδο; Πάμε λοιπόν παρακάτω: Ποιες είναι οι πολιτικές αντιμετώπισης του τόσο από την Κυβέρνηση, όσο κι από τον ΣΥΡΙΖΑ, που προηγείται στις δημοσκοπήσεις και θεωρώ ότι θα βγει καθαρά πρώτος; Τίποτα. Κάτι αποσπασματικά μέτρα από τη μία, κάτι ιδεολογικά σχήματα και σχέδια επί χάρτου από την άλλη. Άρα; Βγάζετε κανένα θετικό συμπέρασμα για τις προοπτικές αυτής της χώρας

Πάμε παρακάτω; Είναι δυνατόν ποτέ, να περνάει η Ελλάδα τέτοια κρίση και να μην μπορούν, όχι να συνεννοηθούν αλλά έστω να συνομιλήσουν η Κυβέρνηση και η Αξιωματική Αντιπολίτευση; Είναι δυνατόν ακόμα και σήμερα να προτιμούμε τις φιγούρες από τα επιχειρήματα; Τον λαϊκισμό από τη σοβαρή, συγκροτημένη, πανεθνική συζήτηση και συστράτευση; Διαβάστε το τελευταίο Πόρισμα του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής. Λέει εν ολίγοις: Κύριοι, δεν υπάρχει τίποτα για το μέλλον. Δεν υπάρχει κανένα σχέδιο. Προφανώς αυτό το μήνυμα έχει και την Κυβέρνηση, αλλά και όλα τα σημερινά Κόμματα ως αποδέκτες. Ωστόσο, συνεχίζουμε με μια από τα ίδια. Γιατί λοιπόν να είναι αισιόδοξος σε μια κοινωνία χτυπημένη, κατακερματισμένη, ζαλισμένη, όπου οι πολιτικοί ηγήτορές της φέρονται περίπου σαν να νομίζουν ότι ζουν στην δεκαετία του ’80; Εύχομαι να υπάρξει μια εθνική αφύπνιση… Αλλιώς η χαρά του όποιου νικητή στις ερχόμενες βουλευτικές εκλογές, εύκολα θα μετατραπεί σε δράμα του . Πριν απ’όλα για τη χώρα, αλλά και για το νικητή.

Και τι βλέπεις να γίνεται;

Θα σας πω τι νομίζω ότι πρέπει να γίνει. Θα πρέπει λοιπόν: Να εργαστούμε για να ενισχυθούν οι δυνάμεις της κοινής λογικής, της ωριμότητας, του ρεαλισμού, της εθνικής συνεννόησης. Να αντιδράσουμε ως πολίτες και να αναδειχθεί ένα ρεύμα ενάντια στον λαϊκισμό, την παπαρολογία, το εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Να συμβάλουμε σε πολιτικές υπερβάσεις. Να μην επιτρέψουμε την πόλωση και τις πολεμικές ιαχές. Να απαιτήσουμε να μας κάνουν όλοι σαφείς τις προτάσεις τους για το μέλλον και να μην κρύβονται πίσω από θολές διακηρύξεις και υποσχέσεις.Να μην επτρέψουμε τον διχασμό της κοινωνίας από την προσπάθεια να επιβληθεί ένας νέος, κακέκτυπος δικομματισμός. Να ενισχύσουμε δυνάμεις υπέρβασης, δυνάμεις που μπορούν να λειτουργήσουν συγκολητικά και όχι διχαστικά. Να μην μοιράσουμε πολίτες λευκές επιταγές σε κανένα. Να δώσουμε το παρόν όλοι .Οι απογοητεύσεις οδηγούν πάντα σε νέα ξεκινήματα. Διαφορετικά η Ιστορία θα είχε τελειώσει προ πολλού .

Μήπως θέλει να πει κάτι ο «ποιητής»;

Αν είχα κάτι παραπάνω  να πω, θα το έλεγα…

Ένα τελευταίο σχόλιο;

Ελπίζω να μην έρθει η στιγμή που θα αναγκαστούμε να αναρωτηθούμε όπως λέει ο Φ.Νίτσε: «Που είναι ο Θεός, φώναξε ο τρελός. Εγώ θα σας πω. Τον σκοτώσαμε- εσείς κι εγώ. Είμαστε οι φονιάδες του. Αλλά πως κάναμε κάτι τέτοιο;»

Και κάτι ακόμα. Ας μην ξεχνάμε: η αλήθεια δεν είναι αποκλειστικότητα κανενός.