Το καφενείον η Ελλάς… Αυτό τραγουδούσε η Μελίνα Μερκούρη και ένα γήπεδο φώναζε συνθήματα για τη χούντα, για την εθνική ανεξαρτησία, για τους αμερικάνους. Δέστε «τα τραγούδια της φωτιάς» να θυμηθείτε. Ήταν οι πρώτες μέρες της Μεταπολίτευσης. Άλλο κλίμα, άλλη ανάταση, άλλη πεποίθηση ότι θα φτιαχτεί επιτέλους μια Ελλάδα σύγχρονη και δημοκρατική, μια χώρα με ανάπτυξη, μακριά από τα χουντοφασιστικά πρότυπα, αλλά και τα πρότυπα της προχουντικής περιόδου, μακριά από τα πρότυπα των μαυρογιαλούρων, των ρουσφετιών, της μίζας.
Τέσσερις δεκαετίες μετά, αυτό που έμεινε από το τραγούδι είναι ο τίτλος και βέβαια το «περάστε κόσμε». Η κρίση δεν φαίνεται να οδήγησε ούτε σε ίχνος εθνικής αυτογνωσίας. Πέντε χρόνια κρίση και ακόμα δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε ούτε καν για τις αιτίες που οδήγησαν στην κρίση. Ο καθένας δίνει όποια εξήγηση γουστάρει και προτείνει ασφαλώς ότι μπορεί να φανταστεί. Στην Ελλάδα άλλωστε, είσαι ό,τι δηλώσεις. Συνταγματολόγος, γιατρός, σεισμολόγος, πολιτειολόγος και βάλε. Η Ελλάδα στα κάθε είδους καφενεία αναστενάζει. Κουβέντα για το πελατειακό κράτος, για την χρόνια παρασιτική λειτουργία του κράτους , την παροχολογία που είναι πανταχού παρούσα μαζί με τη συνωμοσιολογία (θυμηθείτε τους ψεκασμένους, θυμηθείτε ότι όλο το σύμπαν συνωμότησε μαζί με κάποιους «δοσίλογους» ενώ ήταν όλα μια χαρά στην Ελλαδάρα μας). Κουβέντα για τη λειτουργία του συνόλου του πολιτικού συστήματος, προεξεχόντων βέβαια των κομμάτων εξουσίας, αλλά ενεργότατα συμμετεχόντων και των κομμάτων που συμπλήρωναν τον μεταπολιτευτικό πολιτικό χάρτη και διαδραμάτιζαν σημαντικότατο ρόλο ιδιαίτερα στην Αυτοδιοίκηση, το Συνδικαλιστικό Κίνημα, τα Πανεπιστήμια, ακόμα και τα Μέσα Ενημέρωσης των μιντιοκρατών. Κουβέντα για τις αντιλήψεις, τις συμπεριφορές, τις νοοτροπίες που συνέθεσαν ένα τρόπο ζωής στηριγμένο στην κατανάλωση, την έλλειψη κάθε δημιουργικότητας, στην κοροϊδία του ενός προς τον άλλο και στο δόγμα «όλα γίνονται». Κουβέντα για το έγκλημα.
Σε αυτή τη χώρα λοιπόν της κρίσης με έντονα τα στοιχεία της αποσυνθετικής παρακμής ήταν λογικό να μοιραστεί και η Ελλάδα σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς». Έτσι, «εύκολα » βρέθηκαν τα κόμματα εξουσίας σε ένα μπλοκ και όλα τα άλλα σ’άλλο. Από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τον ΛΑΟΣ και από το ΚΚΕ και τη ΔΗΜΑΡ μέχρι τη Χρυσή Αυγή που είχε προσάναμμα την κρίση και τα αποτελέσματά της (εκτίναξη ανεργίας και κοινωνικών προβλημάτων) και νομιμοποιόταν μέσα στο πλαίσιο αυτού του ανόητου, βολικού, ανιστόρητου διαχωρισμού. Αν δεν έχεις απόψεις για τις αιτίες και καθαρές θέσεις για την κρίση και την έξοδο από αυτή, μια τέτοια διαχωριστική γραμμή βολεύει. Ας θυμίσω δε ότι το βάρος του αντιμνημονιακού αγώνα δεν το σήκωσε η Αριστερά και τα νέα δεξιά/ακροδεξιά δημιουργήματα, αλλά ο Αντώνης Σαμαράς και η Ν.Δ.! Αναφέρομαι στην πρώτη φάση της σκληρής αντιμνημονιακής πραγματικότητας. Τότε που κάποιοι πρότειναν να πάρουμε δανεικά από την Κίνα και τη Ρωσία (η Κύπρος καταβαραθρώθηκε για 5 δις. ευρώ που δεν τα βρήκε από αυτές τις χώρες και εμείς χρωστούσαμε 340 δις. ) και σήμερα προσπαθούν να το ξεχάσουν. Τι να πουν ; Ότι έλεγαν πολιτικές ανοησίες ;
Ωστόσο, αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Κάποια στιγμή θα τα συζητήσουμε νηφάλια. Σήμερα όμως, η χώρα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Μπορεί να προχωρήσει έστω και με μικρά βήματα προς τα εμπρός, μπορεί όμως και να πισωγυρίσει με ταχύτατους ρυθμούς. Μακάρι βέβαια να είχαμε μια θεαματική βελτίωση της ζωής μας .Ας μου επιτρέψουν όσοι αφήνουν να εννοηθεί ότι μπορούν να κάνουν θαύματα , ότι δεν το βλέπω … Μια διαπραγμάτευση για την επόμενη, μετά-μνημονιακή μέρα έχει ουσιαστικά ξεκινήσει. Βρισκόμαστε σε μία κρίσιμη συγκυρία. Κι όμως το Πολιτικό Σύστημα ζει στο δικό του νιρβάνα, «ανασυντασσόμενο» γύρω από ένα νέο , γιαλαντζί δικομματισμό. Οι κυβερνώντες ήταν μέχρι πρόσφατα περιχαρείς, λάνσαραν μια «ωραία ατμόσφαιρα» με το επικοινωνιακό τρικ των success story. Ο κος Σαμαράς έσκιζε τα Μνημόνια σελίδα-σελίδα και περιέγραφε ένα ευτυχισμένο αύριο σε μια ζαλισμένη και χτυπημένη πολύμορφα κοινωνία. Αρκούσε ένα τριήμερο των αγορών με τα επιτόκια να εκτοξεύονται, αλλά και η άρνηση μέχρι τώρα της τρόικα να έρθει για τον τελικό έλεγχο για να προσγειωθεί απότομα και αυτός και ο κος Βενιζέλος. Από την άλλη, το Κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης προσπαθεί να ακροβατήσει ανάμεσα σε μια πιο ρεαλιστική γραμμή αντιμετώπισης της κατάστασης εντός της Ε.Ε. και τις νεοκομμουνιστικές εξάρσεις ενός σημαντικότατου τμήματος του κομματικού/στελεχιακού δυναμικού του. Κοινοί παράγοντες και των δύο μονομάχων; Η ανυπαρξία σαφούς εθνικού σχεδίου από τη μία και η τακτική της όξυνσης από την άλλη (το τανγκό θέλει πάντα δύο). Πρόκειται για παράγοντες-εγγύηση καταστροφικής πορεία.
Είναι δυνατόν αυτή την ώρα να μην μπορούν να συναντηθούν ο Πρωθυπουργός με τον επικεφαλής της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έστω για να ανταλλάξουν απόψεις; Ούτε οι Πρόεδροι της Βόρειας και της Νότιας Κορέας να ήταν ! Ο μεν πρώτος δεν συναντιόταν γιατί «δεν του αρέσει η συμπεριφορά του Αλέξη»! Ο δεύτερος, θα πήγαινε σε μια συνάντηση για να ζητήσει να παραιτηθεί ο Πρωθυπουργός (!) και θα πήγαινε σε μια συνάντηση για το χρέος, αν ο Σαμαράς δεχόταν ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο! Εν ολίγοις, «θα έρθω να συζητήσουμε αν δεχτείς την άποψή μου». Πιο ωμά; Τα «παιδία παίζει». Τους ταιριάζει καλύτερα να μετράνε βουλευτές για την προεδρική εκλογή, να μετράνε «τα κουκιά σε ενδεχόμενες βουλευτικές εκλογές», να καταγγέλνουν ο ένας τον άλλο και σε λίγο να αλληλοκαταγγέλονται και στο εσωτερικό τους (εδώ είμαστε).Αυτά έμαθαν στους κομματικούς σωλήνες ,αυτά κάνουν .
Ας σταματήσουν όμως το πολιτικό καλαμπούρι και ας δείξουν ότι τους ενδιαφέρει πριν απ’όλα το μέλλον του τόπου. Τώρα είναι η ώρα μιας ευρείας εθνικής συμφωνίας σε στοιχειώδη θέματα που αφορούν τους χειρισμούς στην διαπραγμάτευση. Τώρα είναι η ώρα να εκπέμψουν ένα ισχυρό μήνυμα, ότι πέρα από τις μεγάλες διαφορές που σαφώς υπάρχουν ανάμεσα στα κόμματα, υπάρχει ένα ισχυρό εσωτερικό μέτωπο. Μια προετοιμασμένη συνάντηση Σαμαρά-Τσίπρα θα ήταν ένα πρώτο βήμα. Ας σταματήσουν λοιπόν τη μάχη για φληναφήματα. Διαφορετικά να μου το θυμηθείτε… θα την πληρώσουν και οι δύο. Αυτό ίσως να μην ενδιαφέρει βέβαια και ιδιαίτερα. Το θέμα είναι να μην την πληρώσει η χώρα…. Είναι που είναι καφενείο, να μην παραγίνει … Ας μην διαλυθούν όλα για να ικανοποιήσουμε μικροκομματικές βλέψεις και λαθεμένες επιλογές …
