ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ
Με το Πολυνομοσχέδιο που κατέθεσε η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η Κυβέρνηση εγκαινίασε πανηγυρικά τη θητεία της προσπαθώντας να εφαρμόσει το 3ο και βαρύτατο Μνημόνιο που ο Αλέξης Τσίπρας διαπραγματεύτηκε, υπέγραψε και εισηγήθηκε στη Βουλή, το δικό του Μνημόνιο. Οι πρώτες αντιδράσεις κοινωνικών ομάδων που πλήττονται δείχνουν ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Άλλωστε τώρα αρχίζει να κυβερνάει και πάλι αργά-αργά. Το πρώτο οκτάμηνο της «πρώτης φοράς Αριστερά» ήταν ένα οκτάμηνο που η χώρα ουσιαστικά ήταν ακυβέρνητη, που τίποτα το σημαντικό και αριστερόστροφο δε νομοθετήθηκε και ο χρόνος σπαταλήθηκε αφειδώς σε μια δήθεν διαπραγμάτευση που κατέληξε σε ένα βαρύτατο τίμημα για το λαό.
Τα ψέματα επομένως τελείωσαν και βαρύτατα, αντιλαϊκά μέτρα μπαίνουν στην φάση της ψήφισης και της υλοποίησης. Η Κυβέρνηση θα επιδιώξει να εφαρμόσει τις νεοφιλελεύθερες συνταγές που κατάγγελλε, να υλοποιήσει ένα Μνημόνιο χειρότερο από αυτά που θα έσκιζε και στην πράξη θα φανεί αν θα τα καταφέρει. Για να τα καταφέρει όμως, υπάρχει ένα βασικό προαπαιτούμενο, πέρα από τις κινήσεις που οδήγησαν την χώρα τρεις φορές στις κάλπες μέσα σε εννέα μήνες και το βάφτισμα του κρέατος σε ψάρι. Αυτό το προαπαιτούμενο είναι η σοβαρότητα. Αυτή όμως δε φαίνεται να υπάρχει σε επαρκή ποσότητα, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Ας δούμε ορισμένα δείγματα γραφής.
ΠΡΩΤΟ: Ο κ. Αλέξης Τσίπρας δείχνει να έχει πάρει πολύ στα σοβαρά όσα του γράφουν φιλικά και δήθεν «εχθρικά» Μέσα Ενημέρωσης, ως τον «νικητή», τον «Μεγαλέξανδρο», ως αυτόν που κατατρόπωσε όλους τους κατά καιρούς αντιπάλους του. Ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά γιατί έσπευσε τρέχοντας να κάνει άρον άρον εκλογές στις 20 Σεπτεμβρίου, μη αφήνοντας να καθυστερήσουν ούτε μια βδομάδα. Γνώριζε καλύτερα από τον καθένα τι θα σήμαινε εκλογική μάχη ενώ έχουν πέσει «μπιλιετάκια» συνολικού ύψους 12 δις ευρώ!
Αφού λοιπόν το γνώριζε, καλά θα κάνει να μην το ξεχνάει τώρα και να μην υποτιμά τους αντιπάλους του. Να μην ξεχνάει ότι και ο Γιώργος Παπανδρέου αφού υπέγραψε 1ο Μνημόνιο κέρδισε στις Περιφερειακές Εκλογές του 2010 και μετά από μερικούς μήνες δεν μπορούσε να κυβερνήσει. Τα δύσκολα είναι μπροστά του και στην Πολιτική υπάρχει ένα θανάσιμο αμάρτημα: Η αλαζονεία.
Αυτό ας το κρατήσουν και πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που σπεύδουν –όποτε τα βρίσκουν σκούρα- να δηλώσουν: «Ο λαός μας ψήφισε γνωρίζοντας ότι ψηφίσαμε Μνημόνιο». Έχουν σε μεγάλο βαθμό δίκιο. Όμως άλλο το «ψηφίστηκε ένα Μνημόνιο», που ούτε οι βουλευτές δεν γνώριζαν το περιεχόμενό του, και άλλο το «εφαρμόζω ένα Μνημόνιο». Άλλο το «πιέστηκε το παλικάρι μας και τελικά υπέγραψε» και άλλο το παλικάρι μας στέλνει ξανά ΕΝΦΙΑ, μειώνει συντάξεις, αυξάνει τα όρια συνταξιοδότησης, κατακρεουργεί τους αγρότες και τη μεσαία τάξη. Υπάρχει και κάτι ακόμα όμως. Ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε θριαμβευτικά με συσπείρωση 70% σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2015. Το 30% των ψήφων του, δηλαδή περίπου ένα 10-11% του ποσοστού του ήταν νέοι ψηφοφόροι που «δεν τον έχουν παντρευτεί». Από το υπόλοιπο δε κομμάτι ψηφοφόρων υπάρχουν πολλοί, μα πάρα πολλοί που ψήφισαν του ΣΥΡΙΖΑ με μισή καρδιά, αισθανόμενοι προδομένοι, μη θέλοντας να πέσει τόσο άδοξα και τόσο σύντομα μια αριστερή Κυβέρνηση, μη θέλοντας «να γυρίσουν οι άλλοι, οι παλιοί, οι διεφθαρμένοι». Ούτε αυτοί οι ψηφοφόροι αισθάνονται «παντρεμένοι».
Ας μην επικαλούνται λοιπόν τόσο πολύ τη λαϊκή βούληση. Αυτή αλλάζει και σε περιόδους κρίσης αλλάζει πολύ πιο γρήγορα. Έτσι κι αλλιώς όμως, οι κάλπες και τα αποτελέσματα των εκλογών δεν αποτελούν κολυμπήθρα του Σιλωάμ ούτε για τους κυβερνώντες, ούτε όμως και για τον ίδιο το λαό.
ΔΕΥΤΕΡΟ: Ο Αλέξης Τσίπρας και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ απευθύνονται προς τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, με ένα στυλ και ένα ύφος που θυμίζουν ολίγον Σαμαρά. Ως νεομνημονιακοί ζητούν και το λόγο όταν κόμματα της Αντιπολίτευσης «τολμούν» να δηλώνουν ότι δε θα ψηφίσουν κάποια προαπαιτούμενα. Τους επιπλήττουν που δεν είναι όσο μνημονιακοί θα έπρεπε. Προκαλούν δε τον γέλωτα όταν με ύφος «νεοΜερκελιστών» ζητούν προτάσεις για ισοδύναμα για όσα μέτρα δηλώνουν κάποιοι ότι δε θα ψηφίσουν.
Η στάση, συμπεριφορά και η τακτική του κάθε Κόμματος της Αντιπολίτευσης σηκώνει βέβαια πολύ κουβέντα. Ωστόσο ο κ. Α. Τσίπρας θα πρέπει να θυμηθεί κάθε στιγμή της πενταετίας που πέρασε:
· Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε μη αναγνωρίζοντας το χρέος και προτείνοντας λύσεις με δανεικά από Κίνα, Ρωσία κλπ
· Όταν δεν είχαν ψηφίσει ούτε ένα νόμο, φτάνοντας να καταψηφίσουν ακόμα και τη μείωση της τιμής των φαρμάκων
· Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ δίχαζε το λαό σε Μνημονιακούς και Αντιμνημονιακούς, ενώ εκτόξευε κατηγορίες για δοσίλογους, Μερκελιστές, Τσολάκογλου και άλλα φοβερά και τρομερά, ενώ στελέχη του πρωτοστατούσαν σε ύβρεις, προπηλακισμούς, γιαουρτώματα και άλλα πολλά
Θα πρέπει όμως να θυμηθεί και τα «κολπάκια» του που εξαφάνισαν κάθε είδος αξιοπιστίας του. Όταν το ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα μετατρεπόταν το ίδιο βράδυ σε ΝΑΙ. Όταν καλούσε τους αρχηγούς σε Σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο, δεσμευόταν για μη πραγματοποίηση εκλογών και μετά πήγαινε σε εκλογές. Όταν κατέβηκε σε εκλογές με σημαία «Εγώ δεν ήθελα μνημόνια. Οι άλλοι μου έλεγαν να φέρω». Όταν ξοδεύεις τόσο άπληστα τα αποθέματα αξιοπιστίας σου, τότε υπάρχουν στιγμές που μένεις μόνος. Είναι σαν την ιστορία με τον λύκο που θα ερχόταν και όλο δεν ερχόταν. Μέχρι που ήρθε…
ΤΡΙΤΟ: Ο ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα τα επιτελεία του Μαξίμου θα πρέπει να σταματήσουν να βλέπουν την λάσπη ως πολύ χρήσιμο υλικό για την αντιμετώπιση των πολιτικών αντιπάλων. Είναι δεύτερη φορά Κυβέρνηση για να γίνονται ανεκτές οι προβοκάτσιες και η λάσπη. Πολύ περισσότερο όταν δικά του στελέχη πριν καν καλά καλά αρχίσουν να κυβερνήσουν ακούστηκαν ή ακούγονται για αδήλωτα ποσά σε τράπεζες, για συμμετοχή σε offshore κ.α. κάνοντας θρύψαλα τα όσα κάποτε λέγονταν για ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς.
Έτσι, αν έχουν εντοπίσει σκάνδαλα, θα πρέπει να τα παραπέμψουν ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ στη Δικαιοσύνη και να πληρώσουν ακριβά όσοι πρόδωσαν αυτό το λαό. Είναι όμως δείγμα επικίνδυνου γκεμπελισμού η συντήρηση ενός γενικού κλίματος σκανδαλολογίας, όπου τίποτα το συγκεκριμένο δεν αναφέρεται. Επίσης, είναι χρήσιμο να αποφεύγονται ωμές προβοκάτσιες σαν κι αυτές που επιφυλάσσουν συνεχώς οι τρόλερς των υπογείων της Κουμουνδούρου και του Μαξίμου για τον αρχηγό του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Είναι τουλάχιστον ποταπό, να χαρακτηρίζεται «άνθρωπος του Μπόμπολα» από αυτούς που στηρίχθηκαν από την κυρία 2004, τον Πρόεδρο των Ελλήνων φαρμακοβιομηχάνων, μεγάλη μερίδα του κεφαλαίου και ασφαλώς από το 2012 και μετά από την Αμερικάνικη Πρεσβεία. Είναι δε δείγμα γελοιότητας να γράφεται ότι «απολύθηκε από τον Μπόμπολα ο Σταύρος Θεοδωράκης» όταν ο τελευταίος ζήτησε με ομιλία του στη Βουλή να πληρώσουν οι Καναλάρχες. Αυτά δε να γράφονται από όσους εδώ και μήνες «φοβερίζουν» ότι θα πάρουν μέτρα για τους Καναλάρχες!
Η λάσπη, η προβοκάτσια και το ψέμα θολώνουν ίσως τα νερά για ένα διάστημα. Μετά όμως έρχεται η ώρα της αλήθειας και τότε…
Χρειάζεται λοιπόν σοβαρότητα από τον Αλέξη Τσίπρα, τα επιτελεία του Μαξίμου και της Κουμουνδούρου. Γιατί με σοβαρότητα μπορείς να προχωρήσεις μέσα στο Ναρκοπέδιο των μέτρων που καλείται να υλοποιήσει αυτή η Κυβέρνηση. Γιατί με σοβαρότητα μπορείς να οικοδομήσεις κλίμα εμπιστοσύνης, κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών. Γιατί με σοβαρότητα μπορείς να πείσεις τους πολίτες. Με λαϊκισμό, ψέματα, συνδικαλισμό, κολπάκια μπορεί να προχωρήσεις με επιτυχίες. Κάποια στιγμή όμως σου πέφτει η οροφή στο κεφάλι. Και τότε, όπως λέει το λαϊκόν άσμα: «Ότι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με πόνο».
