Ένα ανίκανο Πολιτικό Σύστημα μας οδηγεί στα βράχια

Του Ζαχαρία Ζούπη

Οι εξελίξεις του τελευταίου εξαμήνου αποτελούν άλλη μια τρανταχτή απόδειξη της ελαφρότητας του Πολιτικού Συστήματος στο σύνολό του. Ενός Πολιτικού Συστήματος που στο πίσω μέρος του εγκεφάλου του έχει μόνιμα την ολική επιστροφή στις «ένδοξες» και «σοσιαλίζουσες» μέρες των μαζικών διορισμών στο δημόσιο, των ρουσφετιών, των παρανομιών ακόμα και στο πως μετρούνται οι προϋπηρεσίες  «υπό μονιμοποίηση» εργαζομένων, των επιδομάτων σε τυφλούς αλά Ζάκυνθο και Χίο και άλλα πολλά και διάφορα στα οποία θριάμβευσε. Ενός πολιτικού συστήματος εθισμένου στη μη τήρηση της νομιμότητας και κανόνων διαφάνειας όταν είναι «για το καλό του λαού», στη μοιρασιά με δανεικά, στην ανευθυνότητα.

Ας πάρουμε το σκηνικό μετά τις Ευρωεκλογές. Η Κυβέρνηση θορυβήθηκε ασφαλώς από το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ που με τη βία είχε συγκεντρώσει το ποσοστό του 2012, μετά από μια διετία επώδυνων μέτρων και παραπέρα ραγδαίας επιδείνωσης του βιοτικού επιπέδου. Ζαλισμένη λοιπόν, άρχισε τις πρωτοβουλίες. Πρώτη πρωτοβουλία; Έκανε ένα ανασχηματισμό από τον οποίο βγήκε ποιοτικά χειρότερη Κυβέρνηση, στηριγμένη πια σε περισσότερους λαϊκιστές.Δεύτερη πρωτοβουλία; Παραιτήθηκε παντελώς από κάθε μεταρρυθμιστική ουσία, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι οι Κυβερνήσεις στην Ελλάδα μπορούν να δέχονται να υπάρχουν 1,5 εκατομμύρια άνεργοι, δεν μπορούν – αρχίζει να τρέμει το χέρι τους- όταν είναι να λάβουν μέτρα που διαταράσσουν το σημερινό αρρωστημένο και υπεύθυνο για την χρεωκοπία status. Ούτε τα ελεύθερα επαγγέλματα δεν έχουν απελευθερώσει. 

Τρίτη πρωτοβουλία; Διαμόρφωσε μια ανόητη στρατηγική, στηριγμένη στην εκτίμηση «αφού ο ΣΥΡΙΖΑ ενισχύεται λόγω της αντιμνημονιακής πολιτικής του, θα το παίξουμε εμείς αντιμνημονιακοί και θα πάμε στις εκλογές χωρίς Μνημόνιο. Σ’αυτή την περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ θα την πατήσει». Βλακείες…  Τέταρτη πρωτοβουλία; Άρχισαν τις «τσάμπα» μαγκιές», ξεκινώντας από τα γελοία success storyκαι φτάνοντας να δηλώνει ο Πρωθυπουργός της χώρας, ότι κάθε μέρα σκίζει σελίδα τη σελίδα το Μνημόνιο. Συγγνώμη, αν ο κύριος Σαμαράς δήλωνε ότι το σκίζει, ο ΣΥΡΙΖΑ να μη δήλωνε ότι το καίει κιόλας; Πέμπτη πρωτοβουλία (χωρίς να υπολογίζει τους δανειστές); Άρχισε να φαίνεται ότι θα καταργήσει το Μνημόνιο και ας υπάρχουν εκατοντάδες εκκρεμότητες από την εφαρμογή των Μνημονίων που η ίδια είχε ψηφίσει. Προφανώς εκτιμούσε ότι θα γινόταν πολιτική διαπραγμάτευση, αφού πίστευε πιθανά ότι «οι δικοί της» θα την στήριζαν. Ξεχνώντας βέβαια, ότι όταν χρωστάς 350 δις, δεν υπάρχουν «δικοί σου». «είναι πολλά τα λεφτά Αντώνη και Βαγγέλη» για να παραφράσω τη γνωστή ατάκα από την Ελληνική ταινία.

Έτσι λοιπόν πορεύτηκε, επωμίζοντας τεράστιες ευθύνες για την ψευτομαγκιά, την λαθεμένη στρατηγική (όλοι προτιμούν τοoriginal πάντα), τον λαϊκισμό στην πιο κρίσιμη φάση του προγράμματος. Διώχνοντας το ΔΝΤ με μια δήλωση, κλείνοντας τα μάτια στη νευρικότητα των αγορών και την εκτόξευση των spreads, σκίζοντας το Μνημόνιο, κάνοντας λευκή απεργία, περιμένοντας να τους καταλάβουν. Ποιοι άραγε; Δεν είχαν άλλοι έγνοια οι δανειστές, από το πώς πάει ο Αντώνης και ο Βαγγέλης. Αστειότητες… έτσι φτάσαμε, στη δίμηνη παράταση και στην επιτάχυνση των διαδικασιών της εκλογής του Προέδρου με υψηλές πιθανότητες αυτή να οδηγήσει σε εκλογές και η Ελλάδα να ψάχνει για Κυβέρνηση, ενώ εκπνέει η δίμηνη παράταση, τα ταμεία θα αδειάζουν και οι υποχρεώσεις –εσωτερικές και αποπληρωμής των δανείων- θα είναι παρούσες και πιεστικές. Αυτό είναι το επίτευγμα των δύο συγκυβερνητών το τελευταίο διάστημα, μετά από 2 χρόνια οδυνηρών θυσιών του λαού μας. Συγγνώμη, αλλά «τα παιδία παίζει» και μάλιστα και για ένα λόγο παραπάνω. Γιατί η ματιά τους είναι σταθερά από τη μία στο μικροκομματικό συμφέρον τους και από την άλλη στην εδραίωση της θέσης τους στα κόμματά τους. Το πλοίο οδεύει στο παγόβουνο και ο κυβερνήτης με τον συγκυβερνήτη παίζουν χαρτιά.

Από την άλλη, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το κόμμα που αρέσει- δεν αρέσει, συγκεντρώνει τις ελπίδες για κάτι διαφορετικό χτυπάει στο δικό του ρυθμό. Δεν χτυπάει το ταμπούρλο για να χορέψουν οι αγορές όπως αγέρωχα δήλωσε ο Πρόεδρός του. Χτυπάει το ταμπούρλο για να συντηρηθεί και βέβαια να διευρύνει την απήχησή του. Τον Ιούνιο του 2-012 έγιναν οι δεύτερες επαναληπτικές εκλογές. Από τον Σεπτέμβριο του 2012 άρχισε να ζητάει εκλογές. Δε νομίζω ότι υπάρχει χώρα στην οποία τρεις μήνες μετά από διπλές κιόλας εκλογές, κάποιο κόμμα διανοείται καν να ζητήσει εκλογές. Εν πάσει περιπτώσει, διήνυσε πάνω από δύο χρόνια ζητώντας κουραστικά εκλογές και προμηνύοντας ανά τρίμηνο την πτώση της κυβέρνησης, αφού ενδιάμεσα έχει καταγγείλει για του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του κυρίως καμιά εκατοστή θεσμικές εκτροπές και συνταγματικά πραξικοπήματα. Τέλος πάντων. Είμαστε άλλωστε και η χώρα της υπερβολής. Προφανώς μετά τις Ευρωεκλογές απέκτησε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Και τι έκανε;  Πρωτοβουλία πρώτη; Παρουσίασε στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης κάποιες θέσεις οι οποίες είναι οι προτεραιότητες του πρώτου χρόνου όπως δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας στην τελευταία συνέντευξή του στο ΣΚΑΙ και οι οποίες θα εφαρμοστούν… τις πρώτες 100 μέρες. Δεν μπαίνω στη συζήτηση για την κοστολόγηση αυτών των μέτρων, ούτε από πού θα βρει τα λεφτά. Έτσι κι αλλιώς, όπως δείχνουν και οι έρευνες, ακόμα και το 65% όσων δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ δεν πιστεύουν ότι θα εφαρμοστούν. Σημειώνω απλά, ότι ακόμα και αν δεχτώ ότι όλα αυτά θα γίνουν, σε καμία περίπτωση αυτά δε συνιστούν πρόγραμμα. Αν δεν κάνω λάθος, το πρόγραμμα θα ολοκληρωνόταν τον προηγούμενο μήνα. Δεν έχει δοθεί ακόμα τίποτα στην δημοσιότητα… Πρωτοβουλία δεύτερη: επικοινωνιακού τύπου κινήσεις, όπως επισκέψεις στο Άγιο όρος και στον Πάπα, εναγκαλισμοί με την αξιότιμη κυρία Γιάννα, την επιλεγόμενη «Γιάννα η αντισυστημική», εξασφάλιση επαίνων από μερίδα του κεφαλαίου. Δε βαριέσαι, όλα στο παιχνίδι είναι, όταν είναι να ισιώσει λίγο το προφίλ. Από ουσία όμως; Από ουσία λοιπόν, όταν έγινε η περιβόητη συνάντηση των εκπροσώπων του με τους εκπροσώπους των ξένων funds, οι θέσεις που παρουσιάστηκαν θεωρήθηκαν τόσο προσγειωμένες, ώστε η απάντηση ήταν περίπου: οκ, επειδή αυτά δε γίνονται, μπορείτε να μας πείτε το plan B; Η απάντηση ακόμα αναμένεται… Αδυναμία; Σύγχυση; Ύπαρξη κρυφής ατζέντας; Όλα είναι επικίνδυνα… Πρωτοβουλία Τρίτη: Ασφυκτική πίεση για άμεση προκήρυξη εκλογών. Δηλώσεις ότι δε θα δεσμευτεί από τις όποιες συμφωνίες. Εκτόξευση φοβερών κατηγοριών κατά όσων τολμήσουν να ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Υιοθέτηση ακόμα και των θεωριών κουμπαρά, όπως και σταλινικού τύπου εκτόξευση λάσπης για αποστάτες, για χρηματισμό και άλλα ανάξια χαρακτηρισμού. Ειλικρινά δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα αν ήμουν βουλευτής και αισθανόμουν ότι απευθυνόταν σε μένα χαρακτηρισμοί από κάποιον κύριο Σκουρλέτη, άγνωστο μέχρι προχθές. Από που κάποιοι αντλούν το δικαίωμα να υβρίζουν, να ρίχνουν λάσπη, να ισοπεδώνουν ανθρώπους;

Εν πάσει περιπτώσει, ο ΣΥΡΙΖΑ για τους δικούς του λόγους και λόγω των δικών του αδυναμιών αυτοπαγιδεύτηκε και πολύ πιθανό σύντομα να βρεθεί προ δραματικών αδιεξόδων. Πολύ φοβάμαι ότι δε θα ισχύσει αυτό που λένε κάποιοι, αν βέβαια γίνουν εκλογές. Ότι δηλαδή το αποτέλεσμά τους, θα είναι η καταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ αν δεν εφαρμόσει αυτά που υπόσχεται ή η καταστροφή της χώρας αν τα εφαρμόσει. Πολύ φοβάμαι πως το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η καταστροφή και της χώρας και του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και η απαξίωση οποιασδήποτε μελλοντικής «προοδευτικής διακυβέρνησης». Αλήθεια τι θα έχανε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είναι φανερά ανέτοιμος να κυβερνήσει, αν ξέφευγε από το πολωτικό κλίμα, αν συναινούσε σε εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και διασφάλισης δρομολόγησης των διαδικασιών αναθεώρησης του Συντάγματος και οι εκλογές γίνονταν σε τρεις, τέσσερις ή πέντε μήνες;  Τίποτα δε θα έχανε. Αντίθετα είμαι πεισμένος ότι θα κέρδιζε ως δύναμη ευθύνης, σιγουριάς, συναίνεσης, διαφορετικής αντίληψης. Ίσως οι πιο ψύχραιμοι στον χώρο αυτό να έπρεπε να σκεφτούν, ότι δε χτυπάει το ταμπούρλο ο κύριος Τσίπρας και χορεύουν οι αγορές (φοβερή ατάκα!). Μάλλον χτυπάει το ταμπούρλο ο Α.Σαμαράς και χορεύουν οι του ΣΥΡΙΖΑ. Και μετά;

Πως επομένως να μην είναι η Ελλάδα η πρώτη χώρα που μπήκε στο Μνημόνιο και η μόνη που δεν μπορεί να βγει; Πώς να μην είναι η χώρα που με το Μνημόνιο έχασε το 25% του ΑΕΠ της, ενώ η Πορτογαλία του Μνημονίου έχασε μόνο το 4% και η Ιρλανδία το αύξησε; Πώς να μην είναι η Ελλάδα που υπερδιπλασιάστηκε η ανεργία, ενώ στην Ιρλανδία του Μνημονίου ελαφρώς υποχώρησε και στην Πορτογαλία αυξήθηκε ελάχιστα; Πώς να μη είμαστε η χώρα όπου όλα κινδυνεύουν να τιναχτούν στον αέρα παρά τις ασύγκριτα μεγαλύτερες θυσίες του λαού μας σε σχέση με τις άλλες δύο χώρες, όταν αυτές ήδη πέρασαν πολύ νωρίτερα το «τεστ των αγορών»;

Μια είναι η απάντηση: Υπάρχει ένα ανίκανο Πολιτικό Σύστημα που μοιράστηκε ψεύτικα σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, ενώ πιστεύουν στις ίδιες αρχές: Ζήτω το Κράτος-Κάτω τα χέρια από το Δημόσιο-Οι νόμοι είναι για τα προσχήματα-Θέλουμε την εξουσία για να βολευτούμε κι εμείς. Ασφαλώς η εποχή δεν προσφέρεται για λογική, μετριοπάθεια, συμβιβασμούς, καθαρές σκέψεις και πολιτικές επιλογές. Το ταξίδι όμως ήδη άρχισε με την έναρξη των ψηφοφοριών για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Αν όλα πάνε όπως φαίνεται –αν και η συντριπτική πλειοψηφία δε φαίνεται να συναινεί σ’αυτό – και όλα να αλλάξουν στην Ευρώπη και όλα να έρθουν «βολικά» στο μέλλον, μάλλον για τη χώρα θα είναι δώρο άδωρον. Όπως έλεγε και ο Β.Ι.Λένιν «Παρά πέντε είναι νωρίς. Και πέντε είναι αργά». Ίσως κάποιοι ελπίζουν «στον θεό της Ελλάδας» ή στο περίφημο «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Τι να σου κάνει όμως κι ο Θεός… Όταν σου λένε όλοι στα 2 χιλιόμετρα υπάρχει γκρεμός και εσύ γκαζώνεις, τι να σου κάνει…