Πιστεύω ότι κακώς συνεχίζουμε να εκπλησσόμαστε ανά διαστήματα με διάφορες δηλώσεις, πολιτικές επιλογές, πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ. Απλά, ανακαλύπτουμε ίσως αργά τον χαρακτήρα αυτού του κομματικού μορφώματος και κάθε φορά θεωρούμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι νέο. Κακώς, κάκιστα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναπτύχθηκε στην περίοδο της κρίσης ως κόμμα προμαχώνας όλων των παθογενειών της Μεταπολίτευσης με σταθερή ροπή προς την ψευτο-λαϊκότητα, την ηττοπάθεια, την μικρότητα, την αερολογία. Ως μόρφωμα της παθητικής προσαρμογής της χώρας στα χαμηλά, εκφράζοντας μια κοινωνία που κινδυνεύει να βολευτεί στην στασιμότητα. Ως εκφραστής ενός άκρατου λαϊκισμού που τον έφερε κοντά σε εκδοχές της ακροδεξιάς με την οποία άλλωστε συγκυβερνά επί δυόμισι πια χρόνια, αλλά και ενός επικίνδυνου τυχοδιωκτισμού πέρα από αρχές και ιδεολογικές αφετηρίες.
Αυτά τα χαρακτηριστικά ενός ασπόνδυλου πια ιδεολογικά και πολιτικά κόμματος τον καθιστά να κάνει το οτιδήποτε με ευκολία είτε αυτό είναι μια υποχώρηση από δήθεν θέσεις του, είτε είναι να επιτίθεται κατά θεσμών και ανθρώπων προκειμένου να καλύψει το απλό γεγονός ότι η πορεία του συνθέτει το ψηφιδωτό μιας πλήρους προσαρμογής όσων τους ζητούνται, της μεγαλύτερης πολιτικής εξαπάτησης που ζήσαμε ποτέ στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Αυτά τα στοιχεία της φυσιογνωμίας του τον οδηγούν σε μια συνεχή προσπάθεια να καλυφτούν επικοινωνιακά τα καταστροφικά αποτελέσματα της πολιτικής του με επικοινωνιακά τρικ βασισμένα στο δίχως όρια ψέμα, στην παραποίηση της πραγματικότητας, την σπίλωση αντιπάλων, συχνά και την χυδαιότητα.
Ας αναλογιστούμε από αυτή την οπτική όλο αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι που στήθηκε από τον καιρό που βρισκόταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην Αντιπολίτευση και βαπτίστηκε υπερήφανη διαπραγμάτευση το πρώτο επτάμηνο του 2015. Από τις αποκαλύψεις Βαρουφάκη, αλλά και του μέχρι σήμερα Κορεάτη συμβούλου προκύπτουν ανατριχιαστικά στοιχεία για το που οδηγούσαν την χώρα. Από όσα λέγονται προκύπτει, ότι το φερόμενο ως PLAN B ήταν ουσιαστικά το βασικό σχέδιο που προωθούσαν και όχι κάποιο εναλλακτικό σχέδιο αν και ακόμα και ως εναλλακτικό σχέδιο στερούταν κάθε σοβαρότητας και ρεαλισμού. Αλλιώς, πώς να δικαιολογηθεί ότι όλες οι συζητήσεις σε σπίτια και στο Υπουργικό Συμβούλιο ήταν για το δήθεν PLAN B ;
Η τακτική που είχε επιλεγεί ήταν το τράβηγμα της « διαπραγμάτευσης » μέχρι τα όρια με το χαρτί του παράλληλου νομίσματος που οδηγούσε πραξικοπηματικά στην έξοδο από την Ε.Ε και το ευρώ, την ετσιθελική αλλαγή των συμμαχιών της χώρας, του νομίσματος και μέσω αυτών του χαρακτήρα της δημοκρατίας μας. Δεν είναι τυχαίο – αυτό ας το κρατάμε και για άλλα θέματα – ότι την ίδια περίοδο που συζητούσαν το παράλληλο σύστημα, κατακεραύνωναν και
όποιον βουλευτή η δημοσιογράφο αναφέρονταν στο θέμα. Εκ των υστέρων αποκαλύπτεται, ότι ψεύδονταν κυνικά και ότι παραπληροφορούσαν την κοινή γνώμη. Αν σώθηκε η χώρα ήταν αποτέλεσμα δύο παραγόντων. Ο ένας ήταν ότι ο Τσίπρας στην τελική ευθεία τρόμαξε και φοβήθηκε συνειδητοποιώντας ότι το σκηνικό που έστηναν θα οδηγούσε σε πιθανό εμφύλιο και κάποιους από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και της Κυβέρνησης στο ειδικό δικαστήριο. Ο άλλος ήταν η σοβαρότητα της δημοκρατικής, ευρωπαϊκής Αντιπολίτευσης που ψήφισε το 3ο Μνημόνιο στην συζήτηση για το οποίο δεν συμμετείχαν καν .Η αλήθεια είναι ότι την χώρα την έσωσε η Αντιπολίτευση , την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έχανε την δεδηλωμένη και το ένα τρίτο της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Γι αυτό και αρνούνται σήμερα την συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής, αφού σε μια τέτοια περίπτωση « θα ανοίξουν στόματα ». Ας υπενθυμίσουμε δε και πάλι , ότι αυτή η υπόθεση μας κόστισε 100 δις. ευρώ , capital controls, 15 δις. ευρώ μέτρα επιπλέον και ένα τρίτο και αχρείαστο Μνημόνιο.
Από την ίδια οπτική ας δούμε και όλο αυτό το θέατρο συνεχών επιθέσεων κατά της Δικαιοσύνης, προφανώς γιατί « δεν συνεμορφώθη ». Η Κυβέρνηση που συγκεντρώνει μόλις το 13% της εμπιστοσύνης των πολιτών εμφανίζεται να νοιάζεται για τις παθογένειες της Δικαιοσύνης που συγκεντρώνει το 42% της εμπιστοσύνης της κοινωνίας. Είναι κάπως κωμικοτραγικό αν τα πράγματα δεν ήταν άκρως σοβαρά και ανησυχητικά. Ας σημειώσουμε πάντως ότι όλος αυτός ο στρατός υπονομευτών του θεσμού με ανοικτό πια επικεφαλής τον Α. Τσίπρα δεν προώθησαν καμία μεταρρύθμιση για την Δικαιοσύνη διόμισυ χρόνια τώρα. Ο μόνος Νόμος που ψήφισαν ήταν ο Νόμος που φωτογράφιζε τον Ξηρό και είχε ως αποτέλεσμα την αποφυλάκιση βαρυποινιτών. Τόση ευαισθησία για την Δικαιοσύνη! Στην συγκεκριμένη περίπτωση η Κυβέρνηση προσπαθεί να εμφανίσει ένα νέο εχθρό, αφού η Μέρκελ, ο Σοιμπλε και το Δ.Ν.Τ είναι πια συνεργάτες. Να φτιάξει ένα άλλοθι της αποτυχίας της και να εμφανίσει την Δικαιοσύνη ως εμπόδιο για την δήθεν φιλολαική Κυβέρνηση. Ποια ήταν τα εμπόδια άραγε; Δεν ήξεραν οι ίδιοι ότι ο Νόμος Παπά ήταν πέρα από αντι- πλουραλιστικός και αντιδημοκρατικός, αντισυνταγματικός; Δεν γνώριζαν πως ότι ψήφιζαν για τους συμβασιούχους ήταν εξόφθαλμα αντισυνταγματικός ; Δεν γνώριζαν ότι και μια σειρά Νόμων είχαν πρόβλημα; Το γνώριζαν, αλλά υποκρίνονται και εμφανίζονται ως θύματα. Καταγγέλουν ως εμπόδιο την Δικαιοσύνη , ξεχνώντας ότι η Δικαιοσύνη πράγματι πρέπει να είναι εμπόδιο προς κάθε αντισυνταγματική , αντιδημοκρατική πολιτική και πρακτική της Εκτελεστικής Εξουσίας; Θέλουν να καθ υποτάξουν και να ελέγξουν την Δικαιοσύνη αλά Σοβιετία. Αυτό δεν συμβαίνει αυτή την περίοδο και στις Η.Π.Α με μια σειρά αποφάσεις του Τραμπ;
Αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, αυτά κάνει. Ας μην ξαφνιάζονται αρκετοί. Ας διοχετεύσουν την ενέργειά τους στην οικοδόμηση ενός δημοκρατικού, μεταρρυθμιστικού, φιλοευρωπαϊκού μετώπου που θα αντιμετωπίσει κάθε λαϊκισμό και τυχοδιωκτισμό και θα βγάλει την χώρα από την κρίση και την παρακμή.
