Μπορεί κάποιος να κάνει κριτική σε Αποφάσεις της Δικαιοσύνης σε μια Δημοκρατία ; Ασφαλώς και μπορεί. Απ΄ότι θυμάμαι μόνο η κ. Β. Θάνου ως Πρόεδρος του Αρείου Πάγου είχε ξεσαλώσει με παρεμβάσεις κατά δικαστικών και ανθρώπων μεγάλου επιστημονικού κύρους όπως ο Σ.Τσακυράκης, όταν θεωρούσε ότι γινόταν δέκτης αμφισβήτησης για πρωτοβουλίες της. Είναι η ίδια κυρία που ζήτησε παραβίαση του Συντάγματος για να συνεχίσει να είναι Πρόεδρος του Αρείου Πάγου και για την συνολική της προσφορά στην Δικαιοσύνη εβραβεύθη διοριζόμενη στο Πρωθυπουργικό Γραφείο. Δύο χρόνια πριν είχε οριστεί υπηρεσιακή Πρωθυπουργός και για να βρεθεί στην κορυφή της Δικαιοσύνης « εφαγώθησαν » ουκ ολίγοι.
Έχει προβλήματα, δυσλειτουργίες, παθογένειες η Δικαιοσύνη στην χώρα μας; Ασφαλώς και έχει και πολλά. Ωστόσο, δεν είδα αυτά τα δυόμιση χρόνια ,αλλά και πριν καμία μεγάλη τομή για τον εκσυγχρονισμό των υποδομών και των λειτουργιών της ούτε από την τωρινή αριστερή Κυβέρνηση, ούτε μέτρα που να εμπεδώνουν την αρχή της διάκρισης των εξουσιών ( π.χ κατάργηση της διαδικασίας ορισμού των ηγεσιών των Ανωτάτων Δικαστηρίων από τις Κυβερνήσεις ). Ο κ. Παπαγγελόπουλος για παράδειγμα, αντί να αναρωτιέται γιατί « έχει κατρακυλήσει η Δικαιοσύνη τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια » θα έπρεπε να μας πει τι έκανε αυτό το διάστημα αυτός και η πρώην συνάδελφός του ως πρώην ανώτατοι δικαστικοί και ο ίδιος ως Αναπληρωτής Υπουργός Δικαιοσύνης. Αν θυμάμαι καλά ο μόνος Νόμος που ψηφίστηκε αυτά τα χρόνια από την Κυβερνητική πλειοψηφία ήταν ο Νόμος για την αποφυλάκιση Ξηρού, που ως αποτέλεσμα είχε την αποφυλάκιση βαρυποινιτών που Έχουν διαπρέψει στο κοινό έγκλημα.
Ας μην προβάλει λοιπόν αυτά τα επιχειρήματα αυτή η Κυβέρνηση γιατί για άλλη μια φορά ψεύδεται και υποκρίνεται. Άλλο να κάνεις κριτική σε αποφάσεις και άλλο να υπαγορεύεις ποιες είναι οι σωστές αποφάσεις. Το πρώτο είναι Δημοκρατία, το δεύτερο είναι ανοικτό φλερτ με τον ολοκληρωτισμό. Η παρέμβαση Τσίπρα για παράδειγμα πριν την απόφαση του Σ.τ.Ε για τον φοβερό και τρομερό Νόμο Παπά για τα Κανάλια ήταν αντιδημοκρατική ενέργεια και παραβίαση της Αρχής διάκρισης των εξουσιών. Δείγμα δε παρακρατικής αντίληψης και πρακτικής ήταν ο εκβιασμός του Αντιπροέδρου του ΣτΕ πριν την συνεδρίαση που κήρυξε τον Νόμο αντισυνταγματικό.
Η ψήφιση των παρατάσεων των συμβασιούχων και το κλείσιμο του ματιού για μονιμοποίησή τους ήταν φανερά ετσιθελική και αντισυνταγματική και το ήξεραν. Το ίδιο και μια σειρά άλλες νομοθετικές πρωτοβουλίες της η υπουργικές αποφάσεις. Τι τους φταίει λοιπόν η Δικαιοσύνη; Σε ένα τους φταίει και είναι πια φανερό και αυτό είναι , οτι προσπάθησαν σε συνεργασία με το βαθύ δικαστικό κράτος που εκφράζει το δίδυμο Θάνου – Παπαγγελόπουλου να ελέγξουν την Δικαιοσύνη να την καταστήσουν υποχείριό τους. Δεν τα κατάφεραν και τώρα προσπαθούν να την διασύρουν. Πρόκειται για πολύ σοβαρό χτύπημα της Δημοκρατίας που δεν πρέπει να επιτραπεί να περάσει.
Είναι η δεύτερη προσπάθεια να χτυπηθεί η Δημοκρατία. Η πρώτη ήταν όταν ουσιαστικά προετοίμαζαν πραξικοπηματικά την αλλαγή των συμμαχιών της χώρας και την έξοδο από την Ε.Ε και από το ευρώ το 2015. Ηττήθηκαν τότε. Θα ηττηθούν και τώρα. Πολύ περισσότερο που τώρα είναι Κυβέρνηση που την εμπιστεύεται το 13%, ενώ την Δικαιοσύνη την εμπιστεύεται το 42% ( έρευνα ΟΟΣΑ ). Πολύ περισσότερο όταν η Κυβέρνηση είναι η τελευταία που μπορεί να μιλήσει όταν την κυνηγάει η υπόθεση της παρακρατικής δράσης Καμένου,η υπόθεση της λαθρεμπορίας με το γνωστό πλοίο στα Χανιά , η εξέταση όσων συνέβησαν το 2015 με θύμα την χώρα και την ζωή των πολιτών.
Βρισκόμαστε εν ολίγοις μπροστά σε μια μεγάλη πρόκληση που δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη. Ασφαλώς και η Κυβέρνηση προσπαθεί να αλλάξει και ατζέντα ,αναζητώντας νέους εχθρούς αφού Μέρκελ, Σόιμπλε και Δ.Ν.Τ είναι πια φίλοι. Ασφαλώς και επιδιώκει να φανεί ως θύμα που ενώ θέλει να προωθήσει « φιλολαϊκή » πολιτική , της βάζουν εμπόδια οι δικαστικοί. Ασφαλώς και παίζει για πολλοστή φορά ένα επικοινωνιακό παιχνίδι για να συσπειρώσει τους εναπομείναντες.
Το μείζον όμως είναι το παιχνίδι με την φωτιά, το παιχνίδι με βασικές αρχές της Δημοκρατίας και εδώ δεν μπορεί να υπάρχει για πολύ η παραμικρή ανοχή για απόψεις για « λαϊκά δικαστήρια», δικαιοσύνη των κινημάτων, υπουργούς που μιλάνε με βαρυποινίτες και Υπουργούς Δικαιοσύνης που προαναγγέλουν αλλαγές δικαστικών αποφάσεων με δικαστήρια « άλλης σύνθεσης ».
Απέναντι σ΄αυτά πρέπει να υπάρχει μετωπική, καθολική αντίδραση εδώ και τώρα. Δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ όλη αυτή η παράνοια.
