« Ο Λαλιώτης δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά » ήταν ο τίτλος της εφημερίδας των Συντακτών παρουσιάζοντας το πρόσφατο άρθρο του Κώστα Λαλιώτη. Η στόχευσή του ήταν σαφής. Να ξαναθυμήσει το γνωστό σύνθημα της δεκαετίας του ΄80, να ενεργοποιήσει αντιδεξιά αντανακλαστικά. Ίσως κάποιοι να εκτιμούν ότι στις εκλογές που έρχονται μπορεί να αναβιώσουν βιώματα,αντιθέσεις, κλίμα προ τριακονταετίας. Είναι τουλάχιστον αφελές και σίγουρα είναι εκτός τόπου και χρόνου. Μια μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού θα οδηγηθεί στις κάλπες έχοντας στον νου πια, ότι ο λαός δεν πρέπει να ξεχάσει τι σημαίνει ΣΥΡΙΖΑ, τι καταστροφή έφερε στην χώρα, πόσο έπαιξε με τους θεσμούς, τι παλαιοκομματισμό εξέπεμψε συνδυασμένο με μια ιδιόμορφη αλά καρτ ιδεοληψία , πόσο ψέμα γέμισε την εληνική κοινωνία.
Το γνωρίζουν αυτό οι εγκέφαλοι του Μαξίμου και ανησυχούν. Κανένα επικοινωνιακό τρυκ και κανείς αντιπερισπασμός όμως δεν πιάνει, ούτε και θα πιάσει αν δεν αυτοενουχιστούν οι δυνάμεις της Αντιπολίτευσης. Γι αυτό και προσπαθούν να πιαστούν από άρθρα ιστορικής το πολύ αξίας , από δήθεν θέματα που αναδεικνύουν ιδεολογικές διαφορές, από οτιδήποτε θεωρούν ότι μπορεί να δημιουργήσει ρωγμές ειδικά στην Ν.Δ και την Δημοκρατική Συμπαράταξη. Δεν θα πιάσει το κόλπο. Βρισκόμαστε σε άλλη φάση πια, έχουμε ζήσει πια τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διόμισυ χρόνια και οι πολίτες τα είδαν όλα.
Το πρόβλημα για τον Αλέξη Τσίπρα είναι καθαρό. Η κυβερνητική αποτυχία σ΄όλη την γραμμή του μετώπου έχει τροφοδοτήσει δύο διεργασίες. Από την μια πλευρά η Κεντροδεξιά ανασυγκροτείται και βρίσκεται σε μια ανοδική πορεία που μπορεί να την οδηγήσει και στην αυτοδυναμία. Από την άλλη οι δυνάμεις της Κεντροαριστεράς δείχνουν να συνειδητοποιούν ότι πρέπει να θέσουν τέρμα στην πολυδιάσπαση και τον κατακερματισμό, εκφράζοντας ένα σύγχρονο λόγο. Στον βαθμό που οι δύο αυτές διεργασίες, εξελίξεις προχωρήσουν απρόσκοπτα, η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι απλά σίγουρη, θα είναι συντριπτική κι στρατηγικής σημασίας. Θα βρεθεί κυριολεκτικά σε « τανάλια» που θα τον εμποδίσει να διαδραματίσει οποιοδήποτε ρόλο μετεκλογικά η να βάλει τρικλοποδιές είτε σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας και ανάγκης σχηματισμού Κυβέρνησης είτε στην άμεση προοπτική εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.
Αυτό είναι και το καθήκον των βασικών επί της ουσίας πόλων του πολιτικού συστήματος ( Κεντροδεξιά, Κεντροαριστερά ), αν θέλουν η χώρα να επιστρέψει σε οικονομική και πολιτική κανονικότητα.Άλλωστε, σ΄αυτή την συγκυρία αυτό ειναι το μείζον και για να επιτευχθεί, πρέπει να θέσουν τέλος στον λαικισμό και τον τυχοδιωκτισμό που φτάνει να παίζει μέχρι και με τους θεσμούς και την Δημοκρατία. Επομένως, η ζωή το έφερε οι δύο μεγάλες πολιτικές οικογένειες να πρέπει, όπου και αν χρειαστεί να συνεργαστούν να το κάνουν. Μετά, με την χώρα σε νέα πορεία και με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στα προ κρίσης ποσοστά τους μπορούν να συγκρουστούν για τις ιδεολογιΚές , πολιτικές διαφορές. Και τώρα μπορούν να το κάνουν ασφαλώς, μην ξεχνώντας ποιος είναι ο βασικός αντίπαλος, το καθήκον της στιγμής. Άλλωστε, το θέλουν δεν το θέλουν συμφωνούν σε καίρια σημεία και τα συμφέροντά τους ουσιαστικά συμπίπτουν.
Καλό είναι αυτό να το σκέφτονται αυτό κυρίως ορισμένα στελέχη της Κεντροαριστεράς που δεν θα πρέπει να ξεχνούν ότι την βασική διαχωριστική γραμμή φρόντισαν να θέσουν οι ίδιοι οι ηγέτες της Κυβέρνησης ανάμεσα στις δυνάμεις της προόδου και της συντήρησης με το περίφημο « η αυτοί η εμείς » η χαρακτήριζαν μερκελιστές, δοσίλογους, στα τέσσερα και άλλους υψηλού ήθους χαρακτηρισμούς τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ,του ΠΟΤΑΜΙΟΥ ,της ευρύτερης Κεντροαριστεράς. Εδώ που τα λέμε τι κοινό έχουν η μπορούν να έχουν οι δυνάμεις της μεταρρύθμισης, της ευρωπαικής προοπτικής, του προοδευτικού κέντρου με τους υποστηρικτές της χούντας του Μαδούρο.
Τα πράγματα είναι απλά στην ζωή και την πολιτική.
