Τα τελευταία χρόνια έχω γίνει πολύ καχύποπτος, αφού επί χρόνια πια άλλα ακούω, άλλα βλέπω και άλλα γίνονται από την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Έτσι θα τολμήσω να εκφράσω την άποψη, ότι η μέρα που έγινε τελικά το τηλέφωνο Ζάεφ και φάνηκε να μπορεί να υπάρχει κάποια λύση στο Σκοπιανό, δεν ήταν τυχαία. Ήταν η ημέρα που ολοκληρωνόταν στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής η συζήτηση για το απαράδεκτο Πολυνομοσχέδιο που συνιστά το 4ο Μνημόνιο και θα επιβαρύνει την ζωή μας με επιπλέον μέτρα 5,1 δις. ευρώ και εισέρχεται στην Ολομέλεια της Βουλής.Τυχαίο ; Ίσως. Ας μου επιτραπεί όμως να εχω τις επιφυλάξεις μου, τα ερωτήματά μου.
Σε κάθε περίπτωση, το ενδιαφέρον στράφηκε σε ένα θέμα, σοβαρό κι αυτό, που συνεχίζω να πιστεύω ότι πρέπει να λυθεί με τρόπο σοβαρό, αλλά πρόβλημα που έρχεται δεύτερο σε σημασία με την υπονόμευση της αναπτυξιακής πορείας της χώρας, της εξαθλίωσης της ζωής εκατοντάδων χιλιάδων συνταξιούχων, της αύξησης του ΕΝΦΙΑ στις λαικές γειτονιές, το παραπέρα στέγνωμα της αγοράς, την ναρκοθέτηση της πορείας της επόμενης Κυβέρνησης. Σ΄αυτό πρέπει να εστιάσει η Αντιπολίτευση και όχι να μπερδεύεται για το τι θέση θα πάρει για το αν και όποτε έρθει στην Βουλή η Συμφωνία για το Σκοπιανό, αν υπάρξει και αν περάσει από το δημοψήφισμα στην γείτονα χώρα ( εδώ κάνουμε δημοψήφισμα αν θέλουμε και συνήθως κάνουμε αμέσως μετά τα εντελώς αντίθετα) . Ούτε επίσης έχουν λόγο κάποια στελέχη της Αντιπολίτευσης να εμφανίζονται πιο αγχωμένα και από τον κ.Κοτζιά ή πολύ περισσότερο να τοποθετούν τις διαχωριστικές γραμμές ανάλογα με το τι στάση θα κρατήσουν τα κόμματα απέναντι σε μια Συμφωνία για το Σκοπιανό.
Ας το πούμε πιο καθαρά. Αν στην Κατοχή το καθήκον ήτα να διασφαλιστεί η επιβίωση και η απελευθέρωση της πατρίδας, αν στην περίοδο της Δικτατορίας το καθήκον ήταν η πτώση της χούντας και η θεμελίωση μιας νεας δημοκρατίας, απαλλαγμένης από τις προδικτατορικές παθογένειες, το καθήκον της περιόδου αυτής είναι να ακολουθηθούν πολιτικές ανάπτυξης και η στήριξη του αποκαμωμένου λαού, θεσμικής εμβάθυνσης της Δημοκρατίας που αμφισβητήθηκε έντονα αυτά τα χρόνια και εδραίωσης ενός σύγχρονου Κράτους Δικαίου. Σ΄αυτά τα θέματα καλούνται οι πολιτικές δυνάμεις να καταθέσουν προτάσεις και να φανούν οι πιθανές συγλίσεις η αποκκλίσεις. Όλα τα άλλα είναι λόγια άνευ περιεχομένου. Ασφαλώς και πρέπει να λυθεί και το Σκοπιανό, αλλά αν κάποιοι από το Κίνημα Αλλαγης αναζητούν λόγους για να στηρίξουν την ανάγκη για μια νέα Κεντροαρστερά με βάση αυτο και μόνο, μάλλον καθυστέρησαν.Θα έπρεπε να την δημιουργήσουν σε συμμαχία με τον Κωνσταντίνο Μητσοτακη από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90.
Ας επιστρέψουμε όμως στις βασικές εκτιμήσεις που απ΄ότι φαίνεται συμφωνούν Ν.Δ και Κίνημα της Αλλαγής. Πρώτο, ότι αυτή η Κυβέρνηση δημιούργησε ανεπανόρθωτη ζημιά στην χώρα και ότι ναρκοθετεί τη χώρα και το μέλλον της. Δεύτερο, ότι χρειάζονται εκλογές που το αποτέλεσμά τους θα πρέπει να είναι η στρατηγική ήττα το ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ ( μάλιστα πρόσφατα η Φώφη Γεννηματά ζήτησε άμεσα εκλογές και έκανε και κριτική στην Ν.Δ ότι δε τις ζητάει έντονα).
Αν ειναι έτσι, αν οι ηγεσίες πιστεύουν αυτά που λένε, τότε σε θέματα που η Κυβέρνηση δεν έχει δική της πλειοψηφία στην Βουλή, ένας είναι ο τρόπος για να αποδείξουν την πολιτική ειλικρίνειά τους. Να μην το παίξουν πρόθυμοι και βοηθούντες. Να μην δώσουν σανίδα σωτηρίας σε μια Κυβέρνηση που οι ίδιοι την κρίνουν ως επικίνδυνη. Κανένα θέμα δεν μπορεί επισκιάζει το μείζον.
