Χρειαζόταν να ζήσουμε την πρώτη απόπειρα δολοφονίας ενός πρώην Πρωθυπουργού από κοινούς εγκληματίες που δρουν ως επαναστάτες , για να έρθει στην επιφάνεια όλη η επένδυση μίσους, ανοχής στην βία κάθε μορφής, ψεμάτων, λαϊκισμού, στοχοποίησης κάθε φορέα αντίθετης άποψης. Σε λίγες μέρες, λίγες ώρες στα social media αποδείχτηκε μια απλή αλήθεια: Σ΄αυτά τα χρόνια όσο ζημιά έχει υποστεί η Οικονομία της χώρας και η ζωή μας , τόσο και περισσότερη ζημιά έχει υποστεί ο τρόπος σκέψης τμημάτων της Ελληνικής κοινωνίας , ο φανταστικός κόσμος στον οποίο ζει και στον οποίο έχουν κατασκευαστεί εσωτερικοί εχθροί, εντολοδόχοι ξένων συμφερόντων και συνωμοσιών από όλο τον πλανήτη απέναντι σ΄αυτή την ξεχωριστή χώρα και σ΄αυτόν τον περιούσιο λαό.
Μια μόλις μέρα πριν ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος του πολιτικού τραμπουκισμού κ. Πολάκης έγραφε πάλι σχόλιο για τους βαστασοιμπλέδες και τους νενέδες. Είναι αστείο όταν το λέει βέβαια ο Υπουργός μιας Κυβέρνησης που έχει κυριολεκτικά τα πάντα σ΄αυτά τα μοναδικά χρόνια της πρώτης φορά Αριστεράς που κυβερνά με το αδελφό κόμμα της Λεπέν.Είναι όμως ενδεικτικό του λαϊκισμού, του θράσους, του μίσους, του διχασμού που καλλιεργήθηκε και ακόμα καλλιεργείται από στελέχη μιας Κυβέρνησης τελικά επικίνδυνης. Επικίνδυνης και για την ζημιά στην χώρα,αλλά και για την ζημιά στον ορθολογισμό, την απλή λογική.
Σ΄αυτή την χώρα ο γραμματέας της ΕΣΗΕΑ έκφρασε την « άποψή » του ότι καλό θα ήταν να μπει και μια βόμβα στα πόδια του Γ. Στουρνάρα και το Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ συνεδρίασε και δεν βρήκε μια κουβέντα να πει για το στέλεχός της.Πρόκειται για την ίδια Διοίκηση της ΕΣΗΕΑ που είχε παραπέμψει στο Πειθαρχικό δημοσιογράφους επειδή την περίοδο του Δημοψηφίσματος είχαν ταχθεί υπέρ του ΝΑΙ! Σ΄αυτή την χώρα η π. Πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου αρνήθηκε να καταδικάσει την απόπειρα δολοφονίας , γιατί κατ΄αυτήν υπάρχει μόνο η τρομοκρατία των Μνημονίων! Στην ίδια χώρα ο Γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ απειλούσε ότι ο Γ. Στουρνάρας θα απολογηθεί στον λαό και την εμφάνισή του έκανε και πάλι ο γνωστός Πολάκης για να κατακεραυνώσει την Δικαιοσύνη επειδή αυτοδίκαια κινήθηκε για μια ωμή απειλή κατά ζωής ανθρώπου και σε κάθε περίπτωση παρότρυνση για έγκλημα.
Και η Κυβέρνηση; Αντιμετώπισε μια εγκληματική ενέργεια κατά π. Πρωθυπουργού σαν να μπήκε μια βόμβα σε κανένα χωράφι. Ο Κ. Τσίπρας ξεμπέρδεψε με ένα τιτίβισμα και βέβαια δεν είχε να πει τίποτα για την αθλιότητα. Σε μια σοβαρή χώρα, ένας πραγματικός Πρωθυπουργός θα καλούσε έκτακτα Υπουργικό Συμβούλιο και θα κήρυττε ανένδοτο κατά της τρομοκρατίας, κατά της βίας κάθε μορφής. Ποιος όμως να το κάνει αυτό; Αυτός και αυτοί που ανέβηκαν στο κύμα της αμφισβήτησης που τους οδήγησε στη εξουσία, εκτοξεύοντας συγκλονιστικούς χαρακτηρισμούς και κατηγορίες ( νενέδες, δοσίλογοι, μαθημένοι στα τέσσερα, προδότες, Κυβερνήσεις Τσολάκογλου, Κυβερνήσεις που είναι χούντα). Αυτοί που άφησαν να εξελιχτούν τα Εξάρχεια σε αυτόνομη περιοχή, που ανέχονται δεκάδες καταλήψεις κτιρίων, που παρακολουθούσαν άπρακτοι βανδαλισμούς και πυρπολισμούς τρόλεϊ στο Κέντρο της Αθήνας , αλλά και να χρησιμοποιούν το ιστορικό κτίριο του Πολυτεχνείου ως ορμητήριο, ως Κέντρο Εκπαίδευσης Τρομοκρατών;
Κάποιοι αναρωτήθηκαν. Μα είναι δυνατόν να εμπλέκεται και να συνδέεται ο ¨αντιμνημονιακός » αγώνας με μια απόπειρα δολοφονίας; Προφανώς πολλοί απ΄αυτούς υποκρίνονται. Ναι, η λάσπη, η ενοχοποίηση, ο πολιτικός βόθρος στον δημόσιο λόγο στελεχών, το εμπεδωμένο μίσος δημιουργούν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που εν τέλει και μέσα από την λειτουργία πολλών ομόκεντρων κύκλων που δημιουργούν μαύρες άθλιες ψυχές και φρικτά πρόσωπα και αντανακλαστικά, τελικά δημιουργούνται, ενθαρρύνονται και αυτοί που θα κάνουν το « παραπάνω».Τόσο απλά. Όπως τόσο απλό είναι ,ότι σειρά στελεχών αν ζούσαν σε άλλες συνθήκες σύμφωνα με τα κοινωνικά μοντέλα που ενστερνίζονται θα μπορούσαν να κάνουν το οτιδήποτε για να τιμωρήσουν « τους εχθρούς του λαού».
Σε κάθε περίπτωση η απόπειρα δολοφονίας κατά του κ. Παπαδήμα πρέπει να λειτουργήσει ως συναγερμός αντίδρασης από όσες δυνάμεις πιστεύουν στην λογική, στην πολιτική αντιπαράθεση με επιχειρήματα και όχι με εκβαρβαρισμό της κοινωνίας, στις αρχές και ιδανικά που στηρίχτηκαν οι Δυτικές Δημοκρατίες. Ένα κίνημα « ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ » πρέπει να δώσει το παρόν, υπερβαίνοντας διαχωριστικές ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές η μικροκομματικές επιδιώξεις.
Η απλή καταγγελία δεν αρκεί πια. Η Δημοκρατία κινδυνεύει.
