Τα αποτελέσματα των Προεδρικών Εκλογών στην Γαλλία αποτέλεσαν μια βαθιά ανάσα για την Δημοκρατία, την κοινωνία ανοικτών οριζόντων και την Ευρωπαϊκή προοπτική. Αποτέλεσαν μια μεγάλης έκτασης νίκη απέναντι στο λαϊκισμό, τους θιασώτες της εθνικής περιχαράκωσης , τους φοβικούς απέναντι στην παγκοσμιοποίηση , ένα δείγμα ότι το κλίμα που δημιουργόταν από την εκλογή Τραμπ και το BREXIT μπορεί να ανασχεθεί μέχρι να ηττηθεί και οριστικά. Αυτό έδειξαν άλλωστε και οι εκλογές στην Ισπανία, την Αυστρία, την Ολλανδία και τώρα στην Γαλλία. Σε καμμια από αυτές τις χώρες δεν κατάφεραν να νικήσουν δυνάμεις του εθνικολαικισμού , είτε προέρχονται από την ακροδεξιά , είτε την φερόμενη ως νέα ριζοσπαστική Αριστερά.Αυτό συνιστά από μόνο του ένα κατ΄αρχήν θετικό γεγονός .
Ίσως κάποιοι να σκίσουν τα ιμάτιά τους ,αναφωνώντας « είσαι υποστηρικτής της θεωρίας των δύο άκρων;». Ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω αυτό το ερώτημα. Ας μιλήσουμε με πραγματικούς όρους. Οι Podemos για παράδειγμα την πάτησαν για τα καλά προσαθώντας να μιμηθούν το αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Υποτίμησαν ότι η Ισπανία είναι μια μεγάλη χώρα,μια μεγάλη Οικονομία στην οποία μύθοι σαν αυτούς που μας φόρτωσαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα δεν περνούσαν. Στην Γαλλία δεν ηττήθηκε μόνο η Λεπέν .Ηττήθηκε και ο Μελανσόν ,ενώ έχει μεγάλο ενδιαφέρον ότι και οι δύο ταυτίζονταν σε πολλά.Αν αφαιρέσει κάποιος τη ξενοφοβία ,στα άλλα κρίσμα σημεία ταυτίζονταν.Γι αυτό και ο αριστερός Μελανσόν δυσκολευόταν να καταδικάσει από τη πρώτη στιγμή την εκπρόσωπο της ακροδεξιάς.
Δεν καταλαβαίνω όμως αυτό το ερώτημα περί δύο άκρων και λόγω καταστάσεων που ζούμε στην χώρα και συμπεριφορών. Ο κ. Τσίπρας έσπευσε να συγχαρεί τον Μακρόν για την επιτυχία και σημείωσε ότι δεν πρέπει να ξαναζήσουμε τον εφιάλτη της Ακροδεξιάς. Ορθή δήλωση, μόνο που ο ίδιος είχε στηρίξει αρχικά τον υπερβατικό Αμόν και στην συνέχεια τον αντιευρωπαίο Μελανσόν. Τώρα πως συμβιβάζεται να στηρίζεις κάποιον που πολεμάει την Ευρώπη και λίγο μετά να δηλώνεις ότι με τον Μακρόν θα παλέψεις για την αλλαγή στην Ευρώπη , είναι κάτι που μόνο ένας πολιτικός σαν τον Πρωθυπουργό μας μπορεί να εξηγήσει. Επίσης , το πως μπορεί να εισαι ενάντια στην ακροδεξιά και ταυτόχρονα εσύ ο ίδιος και το κόμμα σου να καλύπτεις δολοφονίες διαδηλωτών ,διώξεις πολιτικών αντιπάλων και τυραννικά καθεστώντα σαν του Μαδούρο είναι ολίγον προβληματικό. Όπως και η προτίμηση μιας σταθερής, αδιατάρακτης συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ που η Λεπέν θεωρεί ως πιο συγγενικό της κόμμα στην Ελλάδα , είναι τουλάχιστον πολιτικό παράδοξο και στοιχείο ιδεολογικής απογύμνωσης,ανυπαρξίας αρχών.
Τι ψάχνουμε όμως ψύλλους στα άχυρα; Τα πράγματα είναι απλά. Σήμερα οι κλασσικές ιδεολογικές διαφορές φαίνεται να χάνουν τουλάχιστον το παλιό περιεχόμενό τους και η βασική, η κυρίαρχη διαφορά είναι λαϊκισμός ως στρατηγική επιλογή αριστερών και ακροδεξιών – ορθολογισμός, αλήθεια- ψέμα, βάθεμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης – ευρωσκεπτικισμός, μεταρρυθμισεις – μάχες οπισθοφυλακών . Αυτή είναι πια η βασική γραμμή που χωρίζει η ενώνει δυνάμεις και η Ελλάδα η μόνη χώρα στην Ευρώπη που ακόμα κυβερνά ένα ασπόνδυλο αριστεροακροδεξιό, λαϊκίστικο μόρφωμα ,συνιστά χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Τα αποτελέσματα της διακυβέρνησής της τα ζούμε......
