Ένα βασικό δόγμα στην Πολιτική λέει ότι όταν ο πολιτικός σου αντίπαλος βρίσκεται σε πολιτική και κοινωνική απομόνωση, δεν του πετάς σωσίβιο ούτε του δίνεις χώρο για το επικοινωνιακό του παιχνίδι. Πολύ περισσότερο όταν έχεις μιλήσει για την στρατηγική του ήττα ως βασικό σου στόχο και όταν η συντριπτική πλειοψηφία της εκλογικής σου βάσης που άντεξε κάθε είδους επιθέσεις επί χρόνια δεν αντέχει να βλέπει φλερτ ή έστω να δημιουργείται η αίσθηση φλερτ με όσους τους χαρακτήριζαν δοσίλογους ή υποστηρικτές Κυβέρνησης Τσολάκογλου. Πολύ περισσότερο , όταν έχουν στοχοποιηθεί βασικά σου ,μαχητικά στελέχη που σήκωσαν βάρος για την σωτηρία της χώρας και χρησιμοποιούνται ως σάκος του μποξ από κάθε περιθωριακό που τώρα βρέθηκε Υπουργός.
Είναι επομένως δύσκολο να κατανοηθεί η ευκολία με την οποία ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει σπεύσει να δηλώσει ότι θα ψηφίσει τυχόν λύση φέρει η Κυβέρνηση για το Σκοπιανό και μάλιστα έχει προαναγγείλει ότι υπό προυποθέσεις θα υπάρχει και μεγάλη πλειοψηφία στην Βουλή. Κι αυτό, αν και λύση δεν φαίνεται στον ορίζοντα και μάλιστα η όποια λύση δεν θα είναι κοινά αποδεκτή ούτε από τους κυβερνητικούς εταίρους! Γιατί τόση ευκολία λοιπόν; Δεν διδάχτηκε τίποτα από τον Αύγουστο του 2015 που ο ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε την χώρα στα βράχια, η Αντιπολίτευση έσωσε την χώρα και στην συνέχεια ο Πρωθυπουργός τους πήγε σε εκλογές, νίκησε, έφτιαξε Κυβέρνηση με το ταιριαστό του Πάνο Καμένο και συνέχισε να κατηγορεί τους παλιούς, διεφθαρμένυς και συστημικούς;
Είναι πολύ περισσότερο δύσκολο να κατανοηθεί η εκδήλωση πρωτοβουλίας από την κ. Φώφη Γεννηματά για μια περιορισμένη έστω Συνταγματική Αναθεώρηση, κίνηση που έδωσε την δυνατότητα στον Αλέξη Τσίπρα να βρεθεί στον αφρό, να ανασάνει όταν από την μια αποτυχία οδεύει στην άλλη και να επιδιώξει μάλιστα να διεμβολίσει τον χώρο του Κινήματος Αλλαγής. Είνα δύσκολο να κατανοηθεί η ουσία της πρωτοβουλίας, το timing , η παράβλεψη των επιδιώξεων ενός συνομιλητή γνωστού πια για το ποδοπάτημα του Συντάγματος και την εμμονή του στο να επιφέρει πλήγματα στους θεσμούς , η απουσία ανάλυσης του βαθμού ύπαρξης των κατάλληλων πολιτικών προυποθέσεων.Είναι επίσης δύσκολο να κατανοηθεί η απουσία γραμμής στήριξης στελεχών του Κινήματος που χαρακτηρίζονται ως βαρίδια και άλλα πολλά .
Αν η ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής θεωρούσε ότι θα πρωταγωνιστούσε σε μια κίνηση απέναντι στην οποία θα υποκλίνονταν οι δύο βασικοί παίχτες ( ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ ) ,μάλλον χαρακτηρίζεται από πολιτική αφέλεια. Αν πάλι έχει τον φόβο από το ρεύμα « Φύγετε » που εισπράτει σε μεγάλο βαθμό ο Κυριάκος Μητσοτάκης και επομένως πρέπει να δείξει δυνατότητα ελιγμών, τότε θα πρέπει να προσέξει γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις ο φόβος λειτουργεί σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία και σε οδηγεί εκεί ακριβώς που φοβάσαι.
Αν το Κίνημα Αλλαγής θέλει να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο και να είναι πράγματι τρίτη και ισχυροποιημένη δύναμη, φαίνεται ότι μπορεί να το επιτύχει μόνο ως δύναμη Απαλλαγής από τον λαικισμό, την ψευτιά, τις αυταπάτες και την εξαπάτηση του λαού και ως δύναμη που θα συμβάλει στο πλαίσιο μιας εθνικής πανστρατιάς για επιστροφή στην κανονικότητα. Ως δύναμη προόδου που σημαίνει δύναμη που θα συμβάλει στο τρίπτυχο Ανάπτυξη- Απασχόληση- Ασφάλεια στην χώρα και την ζωή των πολιτών.
Αυτό ζητάει η κοινωνία. Σ΄αυτό θα πρέπει και να ανταποκριθεί. Διαφορετικά , τα πράγματα θα είναι δύσκολα ....
